Eerste Kerstdag:

Vijfendertig kilometer lang trap ik tegen de wind in mijn weg naar Tongerlo, waar de feestdis op me wacht. Het was niet echt de beste dag voor een tochtje. Ik had gepland er een uurtje of twee over te doen, maar het werden er bijna drie. Waardoor ik alsnog een uur te laat op het kerstfeest verschijn.
Zo stampend tegen de wind bedenk ik nog een hoop voordelen aan het fietsen, naast degene die ik in mijn vorig stukje al had opgesomd. Zoals: (en ik tel gewoon verder waar ik gebleven was):

5. buiten zijn. Omdat buiten zijn altijd goed is voor iedereen.

6. omdat je langs de mooiste plekjes fietst. Tenminste als je je route uitstippelt via de knooppunten van fietsnet.be. Of een andere app natuurlijk.
(ik reed slechts één keer verkeerd, dat viel goed mee)

7. In mijn hoofd kan ik lekker verder schrijven. Deze blog bijvoorbeeld. De bedachte zinnen spreek ik in op de dictafoon van mijn telefoon die vastgeklemd zit op het stuur – elke keer stoppen voor pen en papier houdt zo op. Het is achteraf wel grappig luisteren naar wat ik opgenomen heb: tussen het gehijg en de windvlagen door, klinken amper verstaanbare flarden van kromme zinnen.

En ik blijf maar voordelen verzinnen, hoe meer tegenwind, hoe meer ik er bedenk:
8. Je vermijdt de kater die het gevolg is van andere – iets minder functionele – feeststresscopingmechanismen: sloten alcohol, bingewatchen, binge chocola en roomijs eten,…

9. de mijmertijd die ik al benoemd had: zo fiets ik mijn hoofd lekker leeg

10. onderweg ontdek je plekjes om later nog eens naar terug te keren: het IJssloeberke (rond knooppunt 35) en Het Heuninghof (rond knooppunt 65). Daar moeten we in de zomer een keer een ijsje gaan eten samen. Met plezier denk ik terug aan die zomer een paar jaar geleden toen zoon Wouter en ik het plan hadden opgevat om de tien beste hoeve-ijs-boerderijen uit de regio één voor één uit te proberen. Allemaal op de fiets natuurlijk.

11. met muziek in je oren wordt het nóg leuker. Ik zing keihard (en waarschijnlijk heel vals) mee. Heerlijk om nog eens Portishead te horen. Op deze kerstdag zit toch iedereen zich binnen vol te proppen. Al zie ik ook het blauwe flikkeren van heel veel TV schermen zo op klaarlichte dag. Er moeten er dus nog zijn die zich liever verstoppen of de verveling weg proberen te zappen.
De Shufflemuziek maakt het gure weer een pak beter te verdragen en houdt het ondanks een dreigende waarschuwing ‘batterij bijna leeg!’ gelukkig toch vol tot mijn eindbestemming.

Daar wacht me een warm bad. Of nee, een warme douche, schone feestkleren, champagne, sushi, gin-tonic, bruschetta à la Jeroen Meus, gevulde kalkoen met appelsiensaus, gestoofde witlof, kerststronk, door de dochter des huizes gebakken koekjes en koekjes, minitaartjes en macarons van de locale bakker. Dan ben ik vast nog een gerecht of vijf vergeten. Ja, het was een sober feestje.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de cadeautjes. Iedereen werd overladen met de mooiste geschenkjes. Zelf had ik er lang niet genoeg meegebracht. Ik nam me meteen voor om daar volgend jaar meer werk van te maken (en heb dat goede voornemen al meteen in de praktijk gebracht: op oudjaar kocht ik al de eerste cadeautjes voor kerst 2018. Een mens kan niet voorbereid genoeg zijn.)
Verder op het programma: een bloederig toneelstuk door de beide nichtjes en ernstige nieuwjaarsbrieven – dat scheelt weer een feest 🙂

En zo kwam alles goed.
Ik heb mijn eigen oplossing verzonnen: schrijven. Want ook dat blijkt een onverwacht positieve bijwerking van mijn feestallergie: elk jaar levert het wel een blogje op. Van frustratie via transpiratie naar inspiratie. Of zoiets.

Ondertussen blijft mijn oproep onverminderd van kracht: wie verzint de ultieme verdwijntruc die de welhaast onoverbrugbare tegenstrijdige verlangens met elkaar weet te verzoenen en man, zussen én mij gelukkig maakt?
Tot die tijd blijf ik schrijvend en fietsend de feestdagen wel trotseren.