De ochtend van een miezerige vrije dag. Ik ben moe van de werkweek en wil het liefst nog wat uitslapen en vooral m’n bed nog niet uit hoeven. Eigenlijk wil ik vandaag gewoon helemaal niks.

Maar wat moet dat moet, dus na een lichtjes moeizame start, geraak ik toch op de fiets, dochter moet naar school gebracht.
We fietsen de doodlopende straat uit en komen op het bospaadje waar een klam koud regengordijn ons in het gezicht waait. Het heeft flink geregend de hele nacht en het grindpad is veranderd in een modderpoel. Voor ons ligt een grote plas over de hele breedte van het fietspad. ‘Gadver, ook dat nog’, denk ik. Ik trek mijn muts wat verder over m’n oren en houd m’n hoofd zo diep mogelijk tussen mijn schouders. Ik zoek troost bij de gedachte dat ik me bij terugkomst met een dampende kop thee en een boek op de bank kan nestelen.

Dochter heeft heel andere plannen: ze gaat bovenop de trappers staan, voert haar snelheid op en roept uit: ’Oké, dit wordt leuk!’ Met haar voeten hoog opgetild zoeft ze door de plas, een opspattende waterfontein achter zich aan.

En een moeder met een kamerbrede glimlach op haar gezicht.