Ineens lijkt het alsof ik vóór mijn vijftigste nog vanalles gedaan moet hebben. Londen zien bijvoorbeeld. Dankzij een tijdelijke aanbieding voor spotgoedkope Eurostartickets, kan ik die wens van de bucket list halen. Rothko zien en dan sterven.

Ik wil zijn werk bewonderen in de speciale ruimte in het Tate Modern. Op een haar na missen we de trein – Brussel zat potdicht op de heenweg (stress! stress!) –  maar even later bevind ik me in het juiste decor: de zon schijnt en overal zien we de typische London cabs en rode phonebooths.

Er gingen nog een paar dingen bijna mis: de Rothko chapel blijkt zich in Houston, Texas te bevinden en niet in het Tate Modern (ergens in mijn hoofd waren zijn Room en zijn Chapel door elkaar gaan kronkelen, net zoals ik nu pas ontdek dat Big Ben en de Tower Bridge niet bij elkaar horen), de National Gallery was dicht en we kwamen terecht in een kabouterhotelkamer.
Gelukkig ontgoochelt Rothko nooit. Als ik de zaal binnenloop, knijpt een golfje ontroering mijn keel dicht bij de herkenning van de doeken die ik in Den Haag voor het eerst zag. Zelfs hier in dit heiligdom, vinden veel bezoekers hun telefoon interessanter dan Rothko’s kleurexplosies, maar ik zit stil op een bankje en blijf maar kijken.

Nog een meevaller: restaurant Nopi bestaat nog, en heeft zowaar plek voor ons: we mogen eten aan de bar. Ik kies een Negroni om mee te beginnen. Het favoriete drankje van de door mij zeer bewonderde Ilja Leonard Pfeijffer. Zijn werk vind ik geweldig, het drankje valt wat tegen.
Dat het restaurant nog bestaat, moet ik misschien even toelichten. In de knipselmap ‘Londen’ bevindt zich (net als in de knipselmappen ‘Amsterdam’, ‘Gent’, ‘Parijs’, en ‘Hasselt’) een samenraapsel aan uitgeknipte tips, adviezen en recensies die ik door de jaren heen verzameld heb. Wat moet je gezien hebben, waar moet je eten, waar zijn de leukste bars?
Tips die ik bewaar voor áls. Meestal is driekwart daarvan hopeloos verouderd tegen de tijd dat dit ‘áls’ ervan komt. En blijkt tijdens het desbetreffende stedentripje het merendeel van de trendy bars en andere hotspots alweer ter ziele gegaan.

Maar nu lukt het dus wel. Zomaar meteen. En zitten we aan Nopi’s gouden bar waar de vriendelijke barmannen onze glazen voortdurend gevuld houden
Ik kies voor een hartige vegetarische cheesecake met een schaaltje gefrituurde polentasticks erbij, Wim gaat resoluut voor vis. Om vingers en vork bij af te likken. Die Ottolenghi kent zijn stiel.

De weg was zoals altijd het doel. Het doel bleek: de rust. Die daalde over ons neer in de Eurostar: geen internet bereik in de tunnel. Wim leest in ‘De grote verwarring’ van Luckas Vander Taelen, de man voor me bewerkt op zijn laptop zijn foto’s van een nostalgische trein fotoshoot en het meisje aan de overkant van het gangpad schrijft en tekent driftig in haar schriften. Het nerveuze klikken van haar pen zie ik maar even als een zenoefening. Ik mijmer, blog en drink thee.
Mijn buizen van Eustachius hebben het zwaar.
‘Wim, hoe hard gaat de Eurostar eigenlijk?’  Ik schat hooguit 150 kilometer per uur.
Het blijken er driehonderd te zijn. Time flies when you’re having fun.
Nooit gedacht dat ik Londen zo leuk zou vinden.

En Martine, wat hebben wij dan bijgeleerd?
– dat je beter op tijd vertrekt om je Eurostar niet te missen.
– dat de Rothko room niet hetzelfde is als de Rothko Chapel.  Die ligt in Houston, Texas.
– dat knipsels bewaren soms toch loont.
– dat je beter 10 pond extra betaalt voor een large studio als je niet in een kabouterbed wil slapen.

En dat wij dus nog eens naar Houston, Texas zullen moeten.