Het was niet eens mijn eigen grootvader van wie we allemaal wisten dat hij het niet lang meer zou maken. Al voelde het wel een beetje zo omdat ik elke werkdag twee keer langs zijn huis reed en dan even in gedachten goeiedag zei. Nee, hij was de grootvader van mijn vriendin Nele en van haar wist ik dus altijd een beetje hoe het ging.

Het ging niet goed. Stokoud, stokdoof en op. Zo was hij eraan toe in die bijna winterse najaarsdagen van 2013. Rustig wachtte hij op de dood. Hij had geen haast. Het was een goed leven geweest, nu was het tijd voor rust.
Nele vertelde over haar moeder die elke dag even bij hem langs ging. Hij had vaak bezoek en kon daar erg van genieten. Elk bezoek een toegift in blessuretijd. Zoals gezegd: haast had hij niet.

Ook de pastoor was een trouwe bezoeker. Grootvader en hij praatten over koetjes en kalfjes. Het belangrijke was al lang gezegd. Grootvader klutste zes eieren in een pan en bakte een omelet. Samen schraapten ze de pan tot de laatste kruimel leeg.
‘Zo, en nu ga ik naar bed en kom er nooit meer uit.’

’s Nachts brak een storm los en de donder wekte me af en toe uit mijn slaap.
Toen ik de volgende ochtend langs zijn huis reed – de lucht nog donker en dreigend – lag de natte weg bezaaid met afgerukte takken en bladeren.
Bij de aanblik van grootvaders witte huisje, zocht een weemoedig bubbeltje dankbaarheid en verdriet zich  een weg naar boven vanuit mijn borst. Heel even maar. Waarna ik opgeslokt werd door de werkdag.

Een verhaal te mooi om waar te zijn.
En toch waar is. Grootvader is die nacht gestorven.