Zót word ik ervan. Die rotprinter leeft een eigen leven en een eigen programma: mij het leven zuur maken. Als ‘ie nou altijd werkte, of gewoon nooit werkte, dan zou het nog een duidelijke zaak zijn: houden of eruit met dat ding. Maar nee, hij doet het soms prima, en soms beroerd. Totaal onbetrouwbaar is erger dan betrouwbaar slecht. Weet je tenminste wat je eraan hebt.

Mijn dochter heeft een keer met grote ogen staan kijken toen ik mijn uitgebreide vocabulaire scheldwoorden opentrok. Dat ik al die woorden kende had ze nooit gedacht. Klopt. Schelden doe ik nooit. Toch niet hardop. Ik ben eerder van de copingstijl ‘het ontwijkende type’: ik trek me terug in de loopgraven en lik daar mijn wonden.

Maar goed, die kutprinter dus. Valt vooral uit als ik dringend administratieve zaken moet afhandelen. Nu vielen er vooral facturen te corrigeren, dus veel printgedoe. Uiteindelijk heeft het me twee uur en minstens twee jaar van mijn leven gekost voor ocharme een luttele vijftig eurootjes aan winst. Ik had er beter een nieuwe printer voor gekocht.

Als freelance dokter heb ik een hele klus aan het factureren van mijn diensten en vervolgens de slechte betalers achter hun broek zitten. Daar kan ik goed mee leven. Maar die printer!! Doodzonde van al die frustraties.
Nét voor het begin van mijn wekelijkse meditatieclubje raakt de klus geklaard.
Dat schiet niet op natuurlijk: kan ik weer een uur diep in- en uit zitten ademen om de print-adrenaline uit mijn systeem te krijgen, terwijl ik het mediteren toch liever aan belangrijker zaken besteed.

‘Omarm alles wat er is… en adem in en adem uit’…
Echt, ik doe mijn best, ik probeer in gedachten al deze belachelijke boosheid te omarmen. Tot ik er de grap van inzie. Omarmen? Ik geef hem liever een trap.

Hoe heet het achterste van een printer eigenlijk?’