Vaardig kneden Brenda’s sterke vingers mijn pijnlijke hoofdhuid. Mijn rode wangen zijn nog gevoelloos van het fietsen door de vrieskou. Hierbinnen schijnt het winterzonnetje fel door de ramen van Viengs kapsalon.
Door het contrast van het warme water over mijn haar met mijn nog tintelkoude huid, trekt een aangename rilling over mijn lijf van boven naar beneden. Ik geef me over aan Brenda’s zorg en aandacht.

Vanochtend heb ik al een lekker rondje gerend in het bos, wat boodschapjes gedaan, de mail bijgewerkt en een blogje geschreven. Voldaan leuk ik nu achterover. Ik heb keihard gewerkt in de afgelopen dagen en nu hoef ik even niks. Een zeldzaam en meestal slechts kortdurend genot.

Zoals steeds vraagt Brenda: ‘Wat gaan we doen vandaag?’ Alsof er met mijn ultrakorte haar uberhaupt iets te doen valt. Nee, ik vind het prima zo. Kort, makkelijk, nooit föhnen, ik besteed mijn tijd liever aan andere dingen dan mijn haar. Al ben ik ijdel genoeg om er toch een beetje presentabel uit te willen zien. Ik zou liegen als ik zeg dat mijn uiterlijk me niets kon schelen.
Viengs beste advies ooit – en tegen haar eigen winkel – was dan ook om te stoppen met mijn haar kleuren. Ik was die blonde sprietjes zo beu. Niet de kleur, maar wel dat het zo hemeltergend lang duurde om ze elke anderhalve maand bij te kleuren. Twee uur lang zat ik gekluisterd aan die kappersstoel. Dus vroeg ik Vieng om advies: wat te doen als ik nou eens stop met dat blond?
‘Terug naar je eigen kleur’, was haar resolute antwoord.

Het resultaat bevalt me al jaren prima. Ik heb niet de minste moeite met peper-en-zout-en-steeds-meer-grijs. Zo ga ik ook handig de hamvraag uit de weg waar elke vrouw zich op een gegeven moment voor geplaatst ziet: wanneer durf ik het grijs te laten zien?

Nou lijkt zo’n kort kopje wel makkelijk, maar schijn bedriegt. Het vraagt veel vakmanschap. En dat heeft Brenda in de vingers. Het allermooiste vind ik dat ze er elke keer opnieuw in slaagt om het knippen en uitdunnen met evenveel toewijding, aandacht en rust uit te voeren. Of de tent nu vol zit of niet, ik heb haar nog nooit gestresst gezien. Ze mist geen enkel detail: is dit lokje al genoeg uitgedund, moet er daar nog een puntje af, blijft er nog een dwars nekhaartje piepen, is dit plukje links en rechts precies hetzelfde? En dat merk ik aan mijn haar: het is echt elke keer even goed geknipt.
Brenda is zo zen.