Op de Correspondent verscheen een stuk over moeders die niet willen zorgen. Sarah Sluimer schrijft erin over haar eigen worsteling met het gevoel verdeeld te zijn: half moeder, half schrijver. Ze benoemt een ‘verlies van menselijkheid. Als in: intellectuele ontwikkeling, vrij-zijn van schuldgevoel of jezelf loskoppelen van je moederidentiteit. Het moederschap blíjft het ijkpunt binnen de industrie.’

Veel herken ik in haar stuk, we worstelen allemaal met die verdeeldheid. Jezelf willen ontplooien terwijl je door en door verbonden blijft met je kind. Ik herinner me de wens om een keer gewoon een dagje alleen te gaan winkelen in Antwerpen ‘net als vroeger’, toen mijn oudste een paar maanden was. Daar wandelde ik in de straten die ik zo goed kende, en het was helemaal anders. Ik zag alleen maar moeders met kinderwagens en buggy’s. Ik was iemand anders geworden, ik was niet meer alleen. Zelfs als ik alleen was. Ik was niet volledig. Een deel van mij was thuis gebleven en ik kon niet meer doen alsof ik vrij was.

Mijn man en ik hebben lang geleden de rollen omgekeerd: toen nummertje twee kwam, zegde hij zijn baan op om thuis voor de kinderen te gaan zorgen. Hij is ruim tien jaar thuis gebleven. Ik nam een huisartsenpraktijk over, werkte keihard en zorgde voor het gezinsinkomen. Dat is ons altijd prima bevallen. Het zorgen ging mijn man zo goed af, dat ik compleet gerust was en me voor de volle honderd procent kon concentreren op mijn werk. Op een keer toen baby drie ’s ochtens ziek bleek en koorts had, vertrok ik net als anders gewoon naar mijn werk. En pas aan het einde van een vol ochtendspreekuur, dacht ik weer aan het zieke meisje dat ik thuis achtergelaten had. Die hele ochtend had ik er verder geen moment meer bij stil gestaan. Zo gerust was ik.

Ik vind daarom dat we niet zielig moeten doen: het mooie van deze tijd is dat we zelf mogen en kunnen kiezen. De maatschappij laat toe dat moeders hun eigen keuzes maken. Ik heb nooit kritiek ervaren over onze keuzes. Al realiseer ik me goed dat niet iedereen die dat zou willen kan kiezen voor werk of thuisblijven. Maar we kunnen wel onze eigen worsteling overstijgen, worstelen is toch wat er gebeurt in een leven, dat zit nu eenmaal in het pakket. De focus van de worsteling verplaatst zich met de levensfase en de gebeurtenissen. Verdeeld voelen we ons toch wel zo nu en dan. Vrij zijn van schuldgevoel is een illusie. Daarmee valt te (leren) leven. Dat moet je zelf doen, de maatschappij kan dit niet van je overnemen. Mediteren helpt.
In deze tijden kunnen we zelf kiezen, onze eigen ouders konden dat veel minder, en voor de generatie vóór hen was het al helemaal not done om de rollen om te draaien. Laten we ons daar alvast over verheugen.
De kinderen vinden het verder helemaal prima. Doodnormaal vinden ze het dat papa luiers verschoont, papjes maakt en hen naar school brengt. Mijn oudste corrigeerde in de kleuterklas de juf een keer toen ze het had over de naaidoos van mama. ‘Het is de naaidoos van papa!’

Wat ik het grootste voordeel vind van een werkende moeder zijn? Dat wij als moeders, juist door de natuurlijke oerkracht van die onverbrekelijke band met je kind, nooit in de valkuil van sommige werkende vaders zullen trappen. De vader die zich te pletter gewerkt heeft en dan ineens halverwege zijn leven tot de ontdekking komt dat zijn kinderen groot zijn en hij alles gemist heeft. Ik had altijd het gevoel beschermd te zijn tegen die valkuil. Het is dus ook positief dat je je niet kan loskoppelen van je moederidentiteit. Ik heb voor mijn gevoel nooit essentiële dingen in de ontwikkeling van mijn kinderen gemist. En de momenten waarop ik voelde dat ik hen te weinig zag, kwam er altijd een soort instinct naar boven: IK MOET NU BIJ MIJN KIND ZIJN.
Dus deed ik dat.