Weg met die troep

53 Zijn het er. 53 Paar schoenen. Gelukkig nog geen Imelda Marcos, maar toch een beetje schaamtelijk. Voor een aantal heb ik een goed excuus. Met stip op één: ik ben een vrouw, I can’t help it. IMG_0596.JPG
Verder heeft een mens nu eenmaal sportschoenen, rubber laarzen, stapschoenen en Crocs voor in de tuin nodig. Evenals een paar slippers. Ook heb ik wat schoenen bewaard voor als mijn dochter later mijn schoenmaat heeft en mijn trouwschoenen behoren ook tot de vaste collectie (het tweede paar tenminste, het eerste paar dat ik kocht voor mijn trouwfeest - net als de tweede trouwjurk – zijn in de plooien der vergetelheid verdwenen. En ja, ik ben slechts één keer getrouwd). 
Die 53 paren gaan eerst ritueel op de foto. Met dank aan mijn dochter die ze stuk voor stuk dicht ritst, gespt en strikt.
Het laatste excuus: tel eerst zelf maar eens al uw schoenen, voor de pot de ketel iets verwijt. Ja, ook de Crocs meetellen, de versleten stapschoenen en de vergeten sportschoenen en die slippertjes in de kelder. En de motorlaarzen uit uw zotte jeugd, alsook skilaarzen en schaatsen. Die heb ik dan weer niet, dat scheelt.

Na aftrek van al deze excuses rest enkel schaamte. En nog steeds 53 paar schoenen.

Tijd voor een grote lenteschoonmaak.
Na de eerste – makkelijke – schifting (en dit is niet volgens het boekje van opruimgoeroe Marie Kondo) ben ik al meteen 14 paar schoenen lichter. In Maries wereld bestaan geen snelle schiftingen: haar ijzeren wet stelt dat je elk item één voor één door je handen moet laten gaan en wegdoen als er geen rilling van plezier door je lijf gaat. Ik neem even een shortcut.
Daarna wordt het moeilijk en hou ik me aan Marie’s wet. Mijn dochter blijkt een opruimcoach in de dop. Zij biedt steun en bijstand bij elk vonnis dat ik dien te vellen over elk paar ooit zo geliefde schoenen. Ze reikt me paar voor paar aan en onthoudt zich van enig oordeel. Weg met de compromissen, de wannabees en de net-niets. Maken deze schoenen me blij? Dan mogen ze blijven. Als ik er niks (meer) bij voel, neem ik dankbaar afscheid. Da-hag, je mag iemand anders blij gaan maken. Of linea recta naar de prullenbak.

Het gaat wonderwel. In no time ontdoe ik me van een paar of zesentwintig, zonder een centje pijn. En o wat een genot als ik even later voor het opruimen van die schoenen en laarzen nog maar de helft bergruimte nodig heb. Marie’s rilling van plezier blijf ik de hele avond voelen.

Onze versie van de lenteschoonmaak, op de wijze van Marie. Morgen de jassen en tassen.

*Wie doet mee? Vertel jouw opruimverhaal op Facebook!
Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “Weg met die troep

  1. Wanda schreef:

    Jaaaa, herkenbaar! Vorig jaar heb ik op deze manier afscheid genomen van meer dan de helft van het huis. En nu, bij de verhuizing, doe ik t nog eens dunnetjes over. Plezier blijft. Verbazing over dat je niets mist, ook. Ga door, Martine!

Laat een reactie achter bij WandaReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.