Hier zit ik dan. Naast Marinus in de gevlamde depannagetruck. Naast Zoon om precies te zijn. Van ‘Marinus & Zoon’. De truck heeft geen airco en het is binnen nu dezelfde 33º Celsius als buiten, maar ik ben blij met zoon Marinus die mij en mijn onwillige auto terug naar huis brengt.

Die maandag viel ik in Bergeijk in panne. Het was de eerste werkdag na een weekje vakantie en stond stampvol gepland met afspraken en strakke deadlines. Maar al na de eerste halte – de fotograaf – weigerde mijn auto pertinent dienst.

Als ik de sleutel omdraai, gaan alle dashboardlichtjes aan zoals het hoort, maar vervolgens gebeurt er niets. Geen klik, geen piep en vooral: geen lekker ronkend motortje. 

Ik bel Europ Assistance terwijl ik dan maar te voet naar de volgende afspraak ga: het gemeentehuis in Bergeijk. Het was alweer vijf jaar geleden en zodoende tijd voor een nieuw paspoort. Op het gemeentehuis loopt het flink uit, ik moet drie keer vingerafdrukken maken voor het doorsturen eindelijk lukt en zit op hete kolen, want de depannage zal ondertussen al wel bij mijn auto staan, tweeënhalve kilometer verderop. Dat stuk ren ik in de hitte terug – in een jurk en op sandaaltjes met een sleehakje. Elegant zal het er wel niet uitgezien hebben, maar dat is op dit moment het laatste van mijn zorgen.

De vriendelijke Nederlandse takelman staat al klaar en probeert de auto nog aan de praat te krijgen (ja, ik wéét hoe de motorkap open moet, ja ik wéét met behulp van het instructieboekje – dat ik zo bij de hand heb – waar de batterij zit en nee, het is geen platte batterij. Daar heeft de takelman niet van terug. Eén-nul voor de vrouw). Hem lukt het ook niet.

De auto moet afgesleept. Daar moet een andere takelman voor komen, vindt Europ Assistance.

Ondertussen bel ik mijn derde afspraak van de dag af. Die stond om elf uur en dat ga ik niet meer halen. Volgende deadline: 13u, start raadpleging. Benieuwd of dat gaat lukken, het wordt krap.

Ik geef me over aan het wachten en dood de tijd met de krantenbijlage van afgelopen weekend. Die zit natuurlijk in mijn tas. Altijd op alles voorzien, that’s me.

Ik moet er niet aan denken dat dit me vorige week overkomen was, toen ik alleen met de auto naar Zuid Frankrijk zou rijden. Een week vooraf had ik de auto nog speciaal voor een extra onderhoud binnen gebracht, alles was pico bello.
Al had ik in de dagen ná deze onderhoudsbeurt en vóór het vertrek naar Frankrijk al wel een paar keer dit gekke euveltje gehad: sleutel omdraaien en nul reactie. Met blijven proberen was het totnogtoe steeds gelukt. ‘Garage bellen voor afspraak’ stond dus bovenaan het to-do-lijstje dat gegroeid was tijdens het Frankrijk-vakantie-weekje.
Ingehaald door de feiten heet dat dan, zoals ik hier nu pal op de middag zit te wachten op een klapstoeltje in het enige streepje schaduw dat nog te bespeuren valt op dit betonnen industrieterrein waar de takeldienst zijn depot heeft.

Dan scheurt een vlammende truck de hoek om: ‘Marinus & Zoon’. Zo’n naam, dat smeekt om een verhaal. Zoon wil niet op de foto, het visitekaartje mag wel in beeld.

We halen het! Zoon zet mijn auto af bij de garage en mij bij mijn voordeur, gelukkig maar één straat verder.
Een snelle douche, want ik plak van kop tot teen, en dan gauw de fiets op – start altijd!

Op verzoek van de garage breng ik nog snel de reservesleutel binnen en precies om 13u haal ik met een glimlach de eerste patiënt uit de wachtkamer.
Binnen het kwartier krijg ik telefoon: alles dik in orde met de auto: met de reservesleutel start hij als een zonnetje. Wie denkt daar nu aan: kapotte sleutel in plaats van kapotte auto? En voor u denkt ‘zie je wel, toch weer een vrouw’: nee, het lag niet aan het batterijtje van de sleutel…
Ik ben een weer een verhaal rijker. Al haalt dat bij lange na de prijs van een nieuwe sleutel niet. Wat kost zo’n kreng belachelijk veel geld. Ik hou het wel bij één sleutel. En als ook die  het opgeeft, bel ik gewoon Marinus. Dat hij zijn zoon stuurt.