Vijf voor tien is het op de torenklok waarop ik uitkijk vanachter het zware eiken bureau in mijn kloosterkamer. Ik heb me net geïnstalleerd in deze gastenkamer in de abdij waar ik het hele weekend mag komen schrijven. De kamer heet S. Aldericus.

Naast het enorme bureau – met daarbij een veel te lage stoel, ik moet er twee kussens op leggen voor ik een beetje op werkniveau zit – is er een zwaar bed, type twijfelaar, een nachtkastje, een siertafeltje met een tinnen kan, een bescheiden kleerkast en een lederen stoel met houten armleuningen. Wastafel op de kamer is voorzien, er liggen zelfs twee zeepjes klaar. Natuurlijk wordt er hier over mij gewaakt. Door een Jezusbeeld dat een lammetje in de armen draagt en een kleurig kruis uit Peru.

Mijn tas is uitgepakt. Pennen en schriften liggen klaar – vandaag schrijven we analoog want wifi kun je hier natuurlijk wel op je buik schrijven – maar nog even de krant.
De weekendkrant die de laatste zal zijn. Ik heb het krantenabonnement dat we sinds jaar en dag hebben, opgezegd.

De directe aanleiding waren de frustraties over bezorgproblemen. De krant arriveerde steeds later en ook al twee keer helemaal niet. Een mail naar De Morgen die prompt doorverwijst naar bpost. Twee brieven aan bpost waarop de eerste keer een zeer vriendelijk en de tweede keer al een meer kortaf antwoord kwamen. Tja dan haal ik de krant voortaan liever zelf bij de krantenwinkel. Zo vroeg als ik wil.
Kranten moeten namelijk gewoon vroeg komen. Heel vroeg. Het liefst heb ik ze al vóór zevenen in de bus.

De indirecte – en veel belangrijker – aanleiding voor het opzeggen van de krant is het belang van tijd. De krant is zalig, dat knisperen van verse pagina’s, die uitgebreide verhalen en interviews, de tips voor cultureel en culinair lekkers,… Maar het is wel een ruimte-innemend-proces dat een flinke hap uit het weekend bijt.

En dat wringt met schrijven. Dat doe ik dan te weinig.
Dus heb ik de krant opgezegd en een kloosterkamer geboekt voor het weekend. Ik ga schrijven. En veel ook.

Maar eerst even krant. Nog eentje om het af te leren. Met koffie en chocola. Al is dat hier verboden op de kamer.
Een mens kan niet altijd de regeltjes volgen.
Zelfs zijn eigen regeltjes niet.