Panorama zomerbar

Al drie zomers op rij wil ik erheen. De Panorama Zomerbar die in mijn stad neerstrijkt als de zon het asfalt verhit en de avonden van geen ophouden weten. Vorig jaar lukte het bijna. Maar pas nu, deze zomer, ben ik er eindelijk geraakt.

Na de eerste mojito was ik verkocht. De hele drankkaart moest uitgeprobeerd worden.


Er volgden een Moscow mule, een Cosmopolitan, een Strawberry Margarita en de onvermijdelijke gin tonic. Vier soorten gin hebben ze, ik kende alleen de Beafeater. Waarna nog een Aperol natuurlijk. Alleen van de bieren ben ik niet zo.

Niet allemaal op dezelfde avond, want dan had ik nu dit stukje niet kunnen schrijven. Nee, sinds dat eerste bezoekje zitten we er haast dagelijks.
We zijn een beetje verslaafd geraakt – aan de zomerbar, niet aan de drank. Elke mooie zomeravond moet gevierd worden, elk glas uitgeprobeerd (de prachtige glazen waarin ze hun cocktails serveren, blijken gewoon uit de Ikea te komen).

Heerlijke lange avonden, teentjes in het zand, loungy muziekje erbij, soms met het hele gezin, soms enkel met man of vrienden, het is er altijd goed. Dochter neemt haar bal mee en basket op het pleintje met welk ander grut er ook maar voorhanden is.
Schuift dan met haar rode oververhitte koppie weer aan voor een snel slokje of een hapje patatas bravas, mini-hamburgertjes, calamares of nacho’s en rent het basketbalplein weer op.
Wij keuvelen verder en genieten van elkaars gezelschap, de zomer en de verhalen van de zonen. Ook hun tongen komen goed los in deze zuiderse sferen.

Het was die gekke intense zotdrukke zomer waarop opa zijn stempel drukte. Opa’s sterfbed was het centrum waar alles omheen draaide. Mijn zussen en ik leefden een paar weken zowat in het ziekenhuis, tussen de oncologie-afdeling en de palliatieve eenheid. We fladderden rond het bed van papa en onze kinderen en mannen fladderden daar omheen. Een bedrijvige zwerm van bezige, pratende, zorgende, lachende en soms huilende mensen.

We ontvingen het bezoek voor papa en leidden het weg naar het terras van de palliatieve eenheid als het te druk werd voor hem. Bij koffie en thee kwamen verhalen over vroeger los. Onze huizen werden duiventillen waartussen de kinderen heen en weer vlogen. Nu eens in hun eigen bed slapend, dan weer logerend bij tantes. De palliatieve eenheid functioneerde als een warme extra huiskamer, waar papa liefdevol verzorgd werd door kundige handen.
Omdat de zomer warm was en het pas heropende zwembad tegenover het ziekenhuis lag, werd ook dat een vast onderdeel van de gonzende bedrijvigheid: dagelijkse zwempartijtjes in wisselende bezettingen van neefjes en nichtjes.

Uitbundig zwaaiden ze vanop hun fietsen naar het ziekenhuisraam waarachter opa lag. Het belgerinkel was er nét niet hoorbaar op die afstand.
Tussendoor werden jobs, praktijken en huishoudens recht gehouden. Die nemen geen pauze als het leven dat wel doet.

Het was de zomer van leven en sterven, van overleven en stilstaan, van treuren en genieten, van humor en verwarring, van samenzijn en afscheid. Alles met een geweldige intensiteit – alsof een hete adem in onze nek hijgde en ons voortstuwde.

Langzaam trekt het gewone leven zich nu weer op gang. Ik hervind ruimte om te schrijven, de scholen starten weer en na lange tijd bezoek ik nog eens mijn Facebookpagina. Stapels gemiste condoleanceberichten.

‘Geniet!’ drukte papa ons op het hart vanaf zijn sterfbed. Ben
Dat doen we. Elke dag. In de Panorama zomerbar.

Geplaatst in: Blog

3 gedachten over “Panorama zomerbar

  1. Annie de regter schreef:

    Hallo.
    Sorry voor mijn late reactie.
    Ik wil nog graag mijn medeleven betuigen aan u en u famile .
    Heel veel sterkte met het gemis van jullie vader en opa.
    Mij zal altijd het gesprek bijblijven dat je met je vader had in je auto !!!
    Toen je ander werk ging doen.
    Gr annie

  2. Manna schreef:

    Wat een mooi stuk. Het is allemaal zo luchtig geschreven en ineens de wending dat je vader. Toch ook heel mooi gebracht alsof het op vleugels gedragen wordt allemaal.
    Allereerst mijn condoleances met je vaders overlijden. Maar ook mijn complimenten met je stukje, luchtig, Vlaams ook, en genietend, precies zoals je vader zei, je brengt het in de praktijk.
    Sterkte ook.
    LM

Laat een reactie achter bij MannaReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.