Nou had ik het verdorie weer: een krop in de keel en tranen die zich een weg naar boven wringen. Precies een jaar geleden stond ik op deze plek mijn zoon uit te zwaaien toen hij aan zijn eerste jaar universiteit begon. Nou is het gewoon de vooravond van zijn tweede jaar, morgen begint de les, alles veel minder spannend dan een jaar geleden en toch sta ik hier met een gemoed zwaar van weemoed en melancholie.
Misschien komt het door zijn verjaardagsfeest gisteren, de coole dansmoves van zijn broer, teveel cocktails (mijn zus wees me er fijntjes op dat mijn blogs de laatste tijd zwelgen in alcohol) en teveel eten, te laat naar bed, het lamlendige gebrek aan energie en de verloren dag die er altijd op volgt, ook al scheen de zon.

Of misschien word ik gewoon oud en kan ik er niet meer tegen. Afscheid nemen. Wil ik het niet meer. Terwijl ik nu pas de leeftijd bereik waarop afscheid aan de orde van de dag is.
Misschien ik het dat nadrukkelijke wijzen op het verschil in jaren dat niet meer te overbruggen is. Het kan ook de ontroering geweest zijn over het warme welkom dat zijn vrienden hem bereid hebben ter ere van zijn negentiende verjaardag: de vloer vol ballonnen, glitters op zijn bureau, ‘het is een meisje’ – feestvlaggetjes van muur tot muur en een grote fallus-piñata.

Ach, misschien word ik te gevoelig. Sentimenteel oud wijf. Op de terugweg zet ik Norah Jones op. ‘The summer days are gone too soon…’

Ik jank maar een potje. Dat helpt altijd.