Bronzen bonus

Als ik langs mijn benen naar beneden kijk, stel ik met genoegen iets vast wat ik in geen jaren meer heb gezien: ze hebben zowaar een kleurtje. Twintig jaar lang staken elke zomer een paar onaantrekkelijke bleke melkflessen onder mijn jurk uit, nu kleurt de gouden nagellak op mijn tenen vrolijk af bij mijn huid en mijn sandaaltjes.

Een welkom neveneffect van de manier waarop ik me verplaats sinds ik in mijn eigen stad werk, na de grote carrièreswitch vorig jaar. Ik doe nu alles op de fiets. De auto haal ik nog zelden van stal, alle huisbezoeken doe ik met de fiets. Voor een occasionele verre visite pak ik nog de auto, en voor de weekwacht die we hier nog vanuit huis doen (in het weekend doen we de diensten vanuit een huisartsenpost). Aan spoed doen we amper in België, dat gaat hier allemaal recht naar de Spoedgevallenafdeling van het ziekenhuis. Die cultuur verander je zomaar niet. Gesteld dat je dat al zou willen.

Verraad ik daarmee mijn vak of haal ik gewoon de druk van de ketel? Het voelt als dat laatste. Het is een opluchting om me niet meer voor alles verantwoordelijk te voelen.

Dat fietsen is een heerlijke bonus van mijn jobverandering. Op een gedeelde eerste plaats daarmee is de verrassende vaststelling dat het zalig werken blijkt zonder assistentes. Ik heb hier enkel een secretaresse die voornamelijk administratief werk doet en afspraken noteert.

Nou had ik in Tilburg schatten van assistentes, daar valt niets op af te dingen, stuk voor stuk topmeiden. Maar ze zaten in de wurggreep van de drukte, waardoor het effect van hun werk was: eerst de agenda vol plannen, en dan nog van alles dat erbíj moet. O, wat vond ik dat vreselijk: wat had ik aan assistentes als ze niet waar konden maken wat ik nodig heb: een werkbare agenda, een menselijke dag? Waar had ik dan assistentes voor?

Terwijl de onderliggende oorzaak natuurlijk was: het bord van de Nederlandse huisarts ligt gewoon te vol. Zeker in de niet-erkende achterstandswijk waar ik zat.

Nu regel ik die agenda dus grotendeels zelf, en ik vind de lange dagen – avondspreekuur is hier doodnormaal – met minder werkdruk een stuk leefbaarder.

Niet dat het hier nu allemaal rozengeur en maneschijn is hoor. Maar zonneschijn is er genoeg. Kijk maar naar mijn bruine benen.

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.