yes to the dress

Nu ik wees geworden ben, en mijn vader zich niet meer in zijn koffie kan verslikken als hij dit leest, kan ik het wel bekennen. Ik had twee trouwjurken bij mijn huwelijk in 1996. Daar bleef het niet bij. Ik had ook twee hoeden, twee paar trouwschoenen en twee paar handschoenen.
fullsizeoutput_513
Voor alle duidelijkheid: ik had – en heb nog steeds – één man. Dat was namelijk de ware. Over al de rest twijfelde ik. Oh ja, we hadden ook twee trouwdata: één voor de wet in 1994, en later één voor de kerk, in ’96. Met groot feest deze keer.
Om even heel gek te doen: we kregen dríe kinderen. Niet álle goede dingen bestaan uit twee.

Terug naar die twee trouwjurken. Ik schaam me er nog steeds een beetje over, want wat betekent het als je niet kunt kiezen op de belangrijkste dag in je leven?
Dat is geen gevalletje van keuzestress meer, dat is een ernstig geval van zelftwijfel.
Het begon nochtans heel normaal: met mijn moeder ging ik trouwjurken passen en kiezen. Vader mocht de jurk niet zien, alleen betalen.
Ik koos een mooie jurk met een – zoals de verkoopster het destijds noemde – ‘empire’-bovenstuk en koos er een sleepje bij. ‘Een rattenstaartje’ zei mijn moeder. Akkoord, het was maar een rafelig hipperig klein sleepje.

De juiste maten werden opgemeten en de bestelling werd geplaatst. Een paar weken later arriveerde de jurk. Toen ik die aantrok, was dat een grote ontgoocheling: in mijn maat zag het er ineens uit als een vormeloze hobbezak voor vrouwen met een zwaar overmaatse boezem.
Nou kom ik op dat gebied niets tekort – wat minder was me liever geweest – maar dit was nu ook weer niet nodig. Wat nu? Zo wilde ik echt niet voor het altaar verschijnen. Het bleef knagen, ik voelde me er niet goed bij
Maar de jurk was betaald en ruilen onmogelijk.

De trouwdatum naderde en ik bleef speuren naar een uitweg. Op een dag trok ik mijn stoute schoenen aan en reed naar Kaat Tilley in Brussel. Midden in de week, op een vrije dag, ik had er niemand over verteld. Een jurk van Kaat Tilley was altijd mijn droom geweest, maar tegelijk was ik ervan overtuigd dat zoiets niet voor mij was weggelegd. En nu al helemaal niet, maakte de verkoopster me al snel duidelijk: ‘Voor een trouwjurk hebben we zeker een maand of drie, vier nodig’…
Ik had nog precies vier weken, wég droomjurk.

‘Maar wacht eens, volgens mij hangt er achter nog een jurk. Die is besteld en nooit afgehaald. Momentje, ik ga even kijken’ zegt ze en verdwijnt door een deur achterin de winkel.
Spannende minuten volgen. Mijn hart klopt hevig van verwachting, stel je toch eens voor dat…
Daar komt ze terug met een droom van een jurk in haar handen. Een sprookjesachtig zijden gewaad dat aan alle kanten poft en bolt en glanst en ritselt. Het kost me moeite om de wolk stof goed aan te trekken: Tilley’s jurken hangen van lintjes, strikjes en plooitjes aan elkaar. Als het eindelijk gelukt is, kijk ik in de spiegel en kan mijn ogen niet geloven: deze jurk is voor mij gemaakt. Hij zit als gegoten en in de spiegel zie ik een bruidsversie van mezelf die ik niet voor mogelijk had gehouden. Dit heeft zo moeten zijn.

I said yes to the dress en voor 18000 frank was de jurk van mij. Dat is toch het bedrag dat ik me meen te herinneren. Nu een schijntje, toen best wel een som. Want ik kon er papa natuurlijk niet nog eens om vragen.
Hij heeft nooit geweten dat ik niet getrouwd ben in de jurk die hij voor mij gekocht heeft. Al denk ik dat hij wel iets vermoedde. Wijselijk zwegen we er samen over. En toen hij me weggaf bij het altaar, voelde ik me de mooiste bruid van het land.

Kaat Tilley is er niet meer en mijn vader ook niet. Maar de jurk ligt nog altijd in mijn kast Het zijden stofje dat mij genas van mijn onzekerheid.
Ik ben ze allebei oneindig dankbaar.

fullsizeoutput_510.jpeg

Geplaatst in: Blog

3 gedachten over “yes to the dress

  1. Maartje schreef:

    Martine wat ben je een mooi mens, zo herkenbaar aan jou dit verhaal. Laat jullie pap daarboven maar lachen. Hij kent zijn dochter al langer dan vandaag.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.