beschermengel

IMG_1212
Geluk is: op je rug op een bankje in de zon liggen, starend naar de oude boomkruinen van het Begijnhof. Eind september. Zomaar midden op een werkdag tijd hebben voor pauze. De kruinen wiegen heen en weer, ik doezel  zachtjes weg, af en toe teruggehaald door het lawaai van de graafmachines verderop. Het is goed dat de straatjes van het Begijnhof eindelijk aangepakt worden. Die kinderkopjes oogden wel romantisch, maar je liep er je hakken kapot en fietsen was al helemaal onmogelijk. Gelukkig houden de werkmannen het kalm en verstoren ze mijn rust amper.

Wat hier gebeurt is belangrijk: dit is tijd om te zijn. Even niets dóen, gewoon zíjn.
De to-do-gedachten ebben langzaam weg en de actiemodus zakt naar een lager toerental. Ik hoef even niets. Gewoon zijn. Wezenlijke tijd die ertoe doet, al doe ik niets.

Ik denk terug aan het sterfbed van mijn vader, die zaterdagochtend twee dagen voor zijn overlijden. Mijn zussen en ik wijken al weken niet van zijn zijde. Ik ben doodmoe en erg toe aan weekend maar kan nergens ander rust vinden dan bij hem. Hier moet ik zijn: bij zijn bed. Zelf slaapt hij al dagenlang ruim 23 van de 24 uur. Naast zijn bed op de palliatieve afdeling staat een logge lelijke rode relaxfauteuil. Ik probeer die ochtend alle knoppen uit en krijg hem eindelijk plat.
Loom laat ik me achterover zakken in de kussens voor een dutje, het zal nog uren duren voor ik word afgelost.
In mijn halfslaap hoor ik in de verte de geluiden van de afdeling. Soms draait papa zich om in zijn slaap of snurkt en zucht hij een keer. Maar hij slaapt verder.

Ik doe mij ogen open en lig naar hem te kijken. Dit herken ik. Het is diezelfde toestand buiten de werkelijkheid als na een bevalling: uitgeput, half slapend en half wakend, een kwetsbaar wezentje in de gaten houden.
Mijn vader is nu aan het einde van zijn leven net zo weerloos als mijn pasgeboren babies aan het begin van het hunne.
Hier moet ik gewoon zijn, ik hoef niets te doen. Ik ben er en ik denk dat hij dat voelt. Zou geboren worden hetzelfde zijn als sterven, maar dan precies omgekeerd?
Misschien is dat mijn taak nu: samen met mijn zussen beschermengel spelen voor wie zo lang mijn beschermengel is geweest. Net als ik dat ben voor mijn kinderen.

Dit stukje schrijf ik in de comfortabele zetel aan het raam in zijn lichte appartement. Dit appartement waar hij zelf niet meer is, maar waar elk briefje, foto, map, kopje hem zo tastbaar aanwezig maakt. Het blijft zo vreemd dat hij er niet meer is.
Dat ik de berging in loop en daar niet meer de potten koekjes en snoepjes vind waar ik altijd even in kwam graaien. Er hang nog wel een sticker die hij op de muur heeft geplakt: ‘Lang wil ik leven’. Waren die 86 jaren lang genoeg? Hij beweerde altijd plechtig dat hij honderd zou worden. In de keuken plakte hij een andere sticker: ‘OUD’.

Ik kom hier vandaag om te zijn, en ik vermoed dat hij daarboven even instemmend knikt. Ben ik toch nog even bij hem.

Geplaatst in: Blog

Een gedachte over “beschermengel

  1. Annie de regter schreef:

    Mooi om toch nog even in zijn nabijheid in zijn appartement te zijn !!!
    Waar hij in je gevoel toch nog een beetje aanwezig is.
    Even dromen van de momenten dat hij er nog was.
    Veel sterkte met het verwerken van je vader die heel dierbaar was .
    Groetjes annie

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.