afgebladderde troost

Het ziet er niet uit, die afgebladderde nagellak op mijn tenen. Kan ook niet anders: het  goud zit er al negen weken op. Toch kan ik me er niet toe brengen de restjes te lijf te gaan met een dot watten en remover. Al zijn er ondertussen meer teennagels zónder restjes lak dan mét. Is het gek dat ik er moeite mee heb om met de rest ook korte metten te maken? En ze daarna misschien van een vers laagje te voorzien?
Maar geen goud voorlopig.

Het is vreemd waar een mens soms in kan blijven hangen. Dit laagje goud bracht ik aan op de ochtend van de begrafenis van mijn vader. Ik zie me nog zitten in de woonkamer, want daar is het licht optimaal en lakken is een lastig precisiewerkje. Zorgvuldig breng ik het ene laagje na het andere aan. Mezelf verwonderend over het feit dat een mens zich met zoiets futiels kan bezig houden in stormachtige tijden. Of juíst dan wellicht. Als een gek soort houvast.

Zoals ik me nu vasthoud aan die laatste schilfertjes. Want als ik die eraf haal, is er weer iets afgesloten. Net als we nu duizenden keren afscheid nemen van mijn vader, elke keer als we zijn appartement verder opruimen. Al die persoonlijke details: zijn pennenbakje, de grappige puntige korte mailtjes die hij met zijn vele vrienden en vriendinnen wisselde, de thee die hij graag dronk (groene thee met jasmijn), zijn wandelschoenen die daar nu staan te staan en zijn ‘brillentepeltje’:

Het ‘brillentepeltje’, ook wel ‘de tepelklem’ genoemd. En het éénwijzerige horloge.

Typisch papa: een gek ringetje dat hij met een magneet aan zijn hemd klemde om een leesbril in te haken. Veel hipper dan een brilketting. Oh ja, en zijn speciale horloge met maar één wijzer. Eigen-wijs.

Op de begrafenis zat ik naar mijn mooie nagels te kijken die er overdreven opgedirkt uitzagen bij mijn hoge hakken. Deze vestimentaire miskleun had ook weer een voordeel: ze waren in die mis wel de perfecte bliksemafleider als het orgel de tranen weer omhoog perste.
IMG_1255

Ach, ik laat de lak gewoon zitten. Het zal vanzelf wel overgaan.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “afgebladderde troost

  1. liliane vaes schreef:

    Martine, ik herken het gevoel om beetje bij beetje afscheid te nemen. Ma overleed in 2010 en toch is er nu soms nog stukje waarmee je afscheid neemt ; de handtas van haar met de “kortingskaart met foto” voor de lijnbus, ergens onderin een doos…of dat vergeeld palmtakje …Ik kan er nu bij glimlachen en dat vindt ma zeker OK.
    Bedankt voor je mooie blog.
    Groeten van Liliane uit Houthalen

Laat een reactie achter bij annabergReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.