‘Je móet komen!’ Mijn zus fixeert me met een dwingende blik, haar boodschap is niet mis te verstaan. De kerstgedachte lijkt ver weg, het is vooral het moeten dat me tegensteekt. Maar het gaat dus wel degelijk over de kerst. Over het kerstféést meer bepaald.
Ik wring me al jaren in honderen bochten maar er is geen ontsnappen aan.Een mens moet blijkbaar vieren. Komt het moeten niet van buiten (mijn zus, mijn man), dan komt het wel van binnenuit (‘zo hóórt het’). In welke bochten ik me zoal gewrongen heb? Gesprekken erover gehad, duizend ballonnetjes opgelaten, artikels bewaard over een drie weken durende reis in de buik van een groot cargoschip waar je je kunt verstoppen en niemand hoeft te spreken tot het feestgedruis is gaan liggen, effectief thuisgebleven als ik over geldige excuses beschikte (baby aan de borst, wachtdienst met kerst), ziek zwak oud opaatje tijdig naar huis rijden (toen hij nog lang niet ziek, zwak en oud was, maar ook erg moe werd van al dat eten en praten), maar dit jaar kom ik er met geen mogelijkheid onderuit.

Want het is het eerste jaar zonder opa, en dus ‘moet je komen’, aldus mijn zus (al ontgaat mij geheel de logica van deze redenering). Die verder wel alle registers opentrekt om ons uitermate hartelijk te ontvangen. Ze dekt de mooiste tafels die ik al gezien heb, weet haar huis tot een sprookjesachtig feesttoneel om te toveren en verwent ons met de heerlijkste gerechten en de schattigste cadeautjes. Ze verwent ons waar en hoe ze maar kan. Daar ligt het dus niet aan – al heb ik dat ook nooit beweerd.
Maar dit jaar heb ik dus geen geldig excuus. Hoe kan ik dan toch deze van kalkoen en cava overladen dagen overleven? Ik verzin een plan: ik fiets naar het feest. Bewegen helpt altijd. Bewegen werkt als viervoudig medicijn:
1. het zorgt voor geluksstofjes uit onze eigen hersenapotheek: een serotonine boost.
2. het verschaft mijmertijd, haast zo goed als mediteren.
3. en passant trap ik er de overdadig opgebouwde vetreserves meteen weer af, zo hoeven de feestcaloriën niet te blijven plakken
4. je krijgt er een hoop energie van.

Mijn zus geeft nooit op, daar volgt alweer een aansporend WhatsAppje: ‘Kunnen we jullie allemaal maandag de 25e tegen 15 u hier verwachten?’
Mijn man antwoordt vrolijk: ‘Moet lukken’.
‘Allé, als ik onderweg geen platte band krijg tenminste’, voeg ik eraan toe met een knipoog-smiley.
‘Dan kom ik u persoonlijk halen’, antwoordt ze. Ik hoef het niet eens te proberen.

Ook dit jaar is dus mijn wonderbaarlijke verdwijntruc weer grandioos mislukt. Bij gebrek aan een gezin dat bereid is samen met mij te vluchten naar het einde van de wereld en pas terug te keren als de zatten hun roes hebben uitgeslapen, de kerstbomen kaal en opgestookt zijn, de kerstmannen gesmolten en de goede voornemens aan laarzen gelapt zijn en de wereld weer over gaat tot de orde van de dag; bij deze een oproep aan alle geestesverwanten uit het geheime genootschap der feestmijders (een mens loopt meestal niet te koop met deze sociale afwijking): Wil je ook ontsnappen aan de feesten? Kom uit uw holen en bestook mij met tips en creatieve ideeën en plannen om uit de zotgedraaide feestcarroussel te stappen zonder dat mijn zussen of man me doodbliksemen.

En nu als de wiedeweerga die fiets op, anders kom ik nog te laat.