Achteraf lach je je krom, maar op dat moment overheerste een gevoel van schaamte. Vijf jaar oud en voor het eerst van mijn leven op een nudistencamping. Zo bloot en kwetsbaar als bij je geboorte, geen vijgenblaadje om je achter te verstoppen.

De familie Blij had ons overgehaald om mee te gaan naar Cap d’Agde, en dat het een naaktcamping was, dat hadden we maar half begrepen. We lachten ons een kriek toen we laat in de avond aankwamen en een mevrouw-met-kort-badjasje zich bukte om iets in de afvalemmer te gooien. Haar blote kont als de volle maan verlicht door de koplampen van onze volgeladen Lada.  Dat zo’n Adamskostuum niet echt handig was, ontdekte mijn vader al snel: ‘Waar laat je nou je autosleutels?’

Het ongemak duurde een paar dagen. Pas op dag drie durfde ik mijn onderbroek uit te laten. Het douchen en plassen in cabines en toiletten zonder deurtjes, vond ik ook maar niks. En de papieren wegwerpslipjes die mijn moeder voor de nacht voorzien had, bleken niet bestand tegen de krachten van de natuur: elke ochtend stak mijn vaders blote piemel door een grote scheur in de slip. Ik vond het maar een raar gezicht. Maar met zijn vijven in een grote familietent kan je niets verstoppen. Ocharme pa met zijn papieren slips. Hoe zou hij zich gevoeld hebben?

Tattoo’s waren nog niet in de mode, de zonnebankrage wel. We vergaapten ons aan de bruinverbrande verrimpelde lijven, en renden vrolijk recht uit bed de duinen over en zo de zee in.
Al snel ontdekten we andere voordelen van het bloot wezen: toen mijn zus de toiletemmer ging legen, en ze onderweg ineens dringend moest plassen, zette ze gewoon de emmer neer, midden op het pad waar ze liep. Pleegde een plasje en deed de deksel er weer op. Waarna ze vrolijk haar weg naar de toiletten vervolgde om er de emmer te legen.

We leerden er ons eerste Frans: ‘Un pain, un lait’. In een lange rij stond mijn zus aan te schuiven voor het stokbrood en een fles melk, om steeds nét als ze bijna aan de beurt was, onzeker terug naar onze tent te rennen: ‘Papa, hoe was het ook alweer?’

Het leven was zo simpel in ons blootje. We waren naar Frankrijk gereden in onze Lada, zonder airco natuurlijk. Ook dakkoffers bestonden nog niet: wij hadden een ‘imperial’, waarop je de koffers vastriemde met een laag flapperend plastic eromheen. Hoe cool staat mijn moeder op die foto: haar bolletjesbroek met olifantenpijpen en een sigaret losjes tussen de vingers. De hele vakantie leefden we op boterhammen met pruimenjam, en ik voel nog steeds de hitte van het het gloeiende strand op het middaguur onder mijn voetzolen.

Mij zal het niet lukken mijn gezin mee te krijgen op zo’n vakantie: afgelopen zomer schaamde mijn dochter zich een stel rode kaakjes toen ze haar moeder naakt op het strand zag liggen: opdrogend in de eerste ochtendzon na een hele vroege duik in zee. Tijden veranderen. Niet.