Om vier uur schiet ik wakker op de ochtend van mijn feest. Feest! Als een kind zo blij en vol verwachting, lukt het niet meer om de slaap te vatten. Een aangename spanning tintelt de hele door mijn lijf.
Als een overjaarse puber loop ik al drie dagen rond in een sportbroek-met-drukke-print, een oversized sweater, sneakers, zwarte lederen perfecto en een ‘made with love’-sjaal. Maar van een midlifecrisis is geen sprake: vandaag ben ik het feestvarken! 
De zon werkt flink mee, twee dagen van mindfulnesstraining zorgen voor een prima mindset, en dan is het eindelijk zover: het feest kan beginnen. De puber hijst zich uit haar kloffie in een jurk, trekt hakken aan zwaait het zwartleren jasje er overheen. Mascara, oorbellen, een likje lipgloss en klaar. Kom maar op.

En ze komen, hoor: het eerste genoeglijke halfuurtje nog alleen met de zussen en aanhang en kinderen,  en dan volgen de andere gasten: de buurtjes, de collega’s, de vriendinnen-van-het-eerste-uur met wie ik zoveel lief en leed heb doorgemaakt, de Duinen-Heidertjes, de Ingang Zuidertjes, mijn opleider met wie ik altijd contact ben blijven houden, het kringetje van de schermclub waar mijn kinderen al jaren zoveel plezier beleven, leuke nieuwe mensen die ik heb leren kennen uit Turnhoutse kringen, het blijft maar komen.

En dan nu de prijsuitreiking:
– in de categorie ’mijn grootste fan’:  wat fijn dat je er was, Mimi! Al moeten mijn zussen niet onderdoen.
– de mooiste mannen: die van mij.
– de beste bediening:  die twee geweldige grietjes die naast toevallig nichtjes ook de beste vriendinnen zijn: Stella en Rosalie. Alletwee in rokje en met een dotje, zoals ze samen hadden afgesproken.
– de beste dansers: team ‘Alexander en Jerome’. Met een dikke stip op 2: Berto!
(al was ik ook zeer gecharmeerd van het swingen met zoon Wouter. Dat hij dat kan! En hij leidt nog goed ook.)
– in de categorie meest hilarische complimenten strijden om de eerste plaats: ‘Wanneer ben jij begonnen met botox?’ en ‘Gelukkig zie je er nog steeds jong uit. Zeker in vergelijking met je overbuurtjes!’
– meest bemoedigende woorden: ‘Net in de helft, eindelijk is de tijd aangebroken om eens te gaan doen wat je altijd al hebt willen doen’, van Mieke. En: ‘Rups – pop – vlinder… Tijd maakt mooier!’ van Marita.
– in de categorie opmerkelijkste gasten: mijn drie ‘generaties’ artsen bij elkaar: die van het begin in Lommel, nadien de bijna twintig Tilburgse jaren met de artsen van Ingang Zuid, en de huisartsen met wie ik nu samenwerk in Turnhout.  Samen op de foto, heel bijzonder. Pas nu merk ik dat er een episode ontbreekt: Eveline en Alex, jullie hadden erbij moeten zijn: de huisartsen uit mijn korte maar krachtige militaire carrière.

Oh wat een feest, wat een plezier om iedereen te zien genieten, feesten, drinken, praten, lachen en dansen. Ik word overladen met cadeautjes, van een weekendje aan zee met de vriendinnen (is het echt de bedoeling dat ik dat Hawaï shirt aantrek?), over smaakbommetjes van The Chocolate Line (van wie o wie kreeg ik die?)

tot heerlijke theetjes, bloemen, boeken, kanten hemdjes, een trui waarin elk lusje overloopt van de liefde waarmee die gehaakt werd, zeepjes en crèmepjes, bonnen voor hapjes en drankjes, champagne en envelopjes met centen voor de pen waar ik van droom:

Eervolle vermeldingen en blijken van medeleven zijn er ook voor de zieken die er op het laatste nippertje niet bij konden zijn, of die al vroeg moesten afhaken. (veel beterschap Annekens, Corine, Lieke en Esther!)

The day after, schijnt de zon alweer even uitbundig en geniet ik na met volle teugen. Met een rondje Grotenhout bos ren ik de pijn uit mijn rechter heup en linker scheenbeen – ongestraft een danske placeren zit er op je vijftigste blijkbaar niet meer in. Verder kan ik alleen maar vol dankbaarheid besluiten:
Ceci n’ est pas une plume…
Ceci was wel een topfeest en een top eerste speelhelft.

PS:

Dank aan iedereen die erbij was en het feest mee gemaakt heeft, ik prijs me gelukkig dat ik jullie ken. De beste medereizigers om de reis met tram vijf aan te vatten. De locomotief heeft zich al feestend op gang getrokken, en zal onderweg vaak genoeg stoppen: wie er nu niet bij kon zijn, kan altijd nog opstappen. Welkom!

Dank aan Bart en de club van Tati, voor alles. Speciaal ook voor de punch, de lampjes, de kaarsjes, de mooie bloemen die zo bijdroegen aan de sfeer en jullie enorme souplesse.