Alweer rukt de wereld een kind uit mijn armen. Wie o wie verzint er in godsnaam zo’n akelig woord om te zeggen: ‘Jouw kind is nu van mij’: inlijving!
Het leger eigent zich het lijf van mijn kind toe en ik sta er beduusd bij te kijken. In het Frans is het nog erger: incorporation. Het doet me denken aan dissecties, parasieten en lugubere Frankenstein-experimenten.
Gisteren was hij nog maar kleuterformaat.

Ik dacht dat ik al een beetje gehard was, dat het deze keer minder heftig aan zou komen, dat ik er routine in zou krijgen. Dat het bij de tweede minder erg zou zijn, het losrukken van een kind uit mijn moederarmen. Het tegendeel is waar. 

De wereld kreeg mijn eerstgeborene toen ik hem afzette op zijn kot voor de eerste sprong in het diepe van de grote wijde wereld die unief heet.
Ik had dat kleine magere mannetje wel met alle zorg en liefde behoedzaam grootgebracht tot de geweldige kerel die hij op zijn 18 was. IK! 18 Jaar lief en leed en nu mocht de wereld dit geweldige persoontje hebben, terwijl ik achterbleef met een gapend gat in mijn hart.
Dus ja, ik dacht wel dat ik gehard was.

Tot nummertje twee een eigenzinnige keuze maakte en zijn zinnen zette op een militaire carriere. Mooie ambities in een wereld met wonderlijke regels en taalgebruik.
We moeten lachen als we in de brochure over de inlijving lezen dat het leven aan de KMS – Koninklijke Militaire School – ‘vrij intens kan zijn tijdens de kampperiodes’.
Het overdadig kruiden van teksten met ‘vrij’ hier en ‘vrij’ daar, kennen we al van veertien jaar Jezuïetencollege en het bijbehorende stijve en plechtige taalgebruik.
‘Je zal je er in ieder geval thuis voelen’, grinnikten we met zijn allen.

Maar toen het vandaag zover was, voelden mijn knieën nog weker dan de eerste keer. Mijn kind, mijn zoontje, mijn nog-niet-eens-volwassen-Jeroompje wordt ingelijfd en zijn magere gespierde lijfje dat nog zoveel moet eten en slapen om groot te worden, is nu van Defensie. Mijn moederhart revolteert: zo’n puberbreintje moet minstens acht en liefst tien uur slapen per nacht om volgroeid te raken. Zes uur is bijlange na niet genoeg. Dat is ongezond. Mijn kind heeft veel zorg en toewijding nodig. Daar zal het hem niet aan ontbreken, werd ik vandaag uitgebreid gerustgesteld.

Waarom kiezen mijn zonen voor studies waarbij ze amper nog vakantie hebben en zo weinig thuiskomen? Is dat mijn straf omdat ik dat mijn eigen ouders ook heb aangedaan?
Pas nu snap ik mijn vader die zo tussen neus en lippen kon vragen: ‘Wanneer kom je nog eens thuis? Ik vind het gewoon leuk als je er bent.’
Ik voelde me dan onder druk gezet. Terwijl ik het nu zo goed snap: wat een feest als ze thuis zijn, de kinderen. Niet meer dan dat. Gewoon er zijn. Er hoeft niks, geen verwachtingen, gewoon ze te zien en daarvan te genieten.
Toen ik de oudste na wel dríe hele weken thuis deze vakantie, aan het station afzette met een dikke knuffel en een oprecht gemeend ‘Ik vond het fijn dat je er was’, besefte ik ineens: ik klink als mijn vader. 

Versta me niet verkeerd, ik vind het fantastisch om te zien met hoeveel passie en overgave ze zich smijten in hun keuze. Ik steun ze door dik en dun en heb huizenhoge bewondering voor mijn kerels. Nóg liever dan hen vaak thuis te zien, heb ik dat ze gelukkig zijn. En dat zijn ze overduidelijk. Wat kan een moeder nog meer wensen?

Ik weet het: zonen trekken de wereld in, dochters trekken terug naar hun moeder. Alle hoop is nu dus gevestigd op de jongste. Maar die zal haar eigen boontjes wel doppen.
Toen Jerome vanochtend naar Brussel vertrok, had ze nog goede raad voor haar broer: ‘Jerome, doe het goed bij de MIF (Militaire Instructie Fase). Doe normaal. Ga niet direct daar bij iedereen kansho’s doen, zo van ‘jaja, ik moet mijn wapen even testen’ en tot in september.’

Wijzere raad kon ik met mijn zwabberknieën niet bedenken. Ik ga mijn verdriet verdrinken in een groot glas wijn en een paar sterke armen.

*Kansho = een zotte plaagstoot in de poep die pubers elkaar graag lappen.