‘Ha Ann, ik ben toe aan een groot glas wijn (of iets anders met veel alcohol in). Ben jij thuis? XX’
‘Ja, ik neem een hele fles.’
‘Top! Ik kom af. XXX’

Meer dan een fles bubbels en een goede vriendin heeft een mens niet nodig soms om er weer bovenop te komen. Het leven heeft ons zonet allebei een tikje uitgedeeld (zij iets met de liefde, ik iets met de zoon en een leger wordend nest, ook liefde dus, maar dan van het moederlijke soort) en we zullen eens stevig terugtikken. Dat is het plan toch.
Niets zo verbindend als spreken over kwetsbaarheid, zo zegt psychiater Dirk De Wachter in De Standaard op 17/8. De vraagstelling was: ‘Als iedereen zijn kwetsbaarheden en twijfels zou toegeven, zouden we allemaal een stuk beter in ons vel zitten?’ En ja, Dirk De Wachter vindt dat we dat moeten doen: ‘Niet in een emocultuur – in tranen, op tv, voor een miljoen kijkers. Maar ik pleit ervoor om het aan mensen die je vertrouwt toe te geven als je het even niet meer weet, als het lastig gaat, als je het moeilijk hebt. Om de schijn van gelukzaligheid niet hoog te blijven houden, tegen beter weten in. Om geen feestfoto’s te delen op Facebook terwijl je in je bed ligt te huilen. Dan kun je uiteindelijk alleen nog maar eerlijk zijn tegen je psychiater, tegen betaling dan nog. Over kwetsbaarheid spreken werkt verbindend.’

Nou, ik had geen psychiater nodig hoor, en Ann declareert niets voor haar luisterend oor. Wel hebben we even ongegeneerd voluit zitten spuien over onze wederzijdse liefdeskwetsuren en het missen van de objecten onzer liefde. En wat gaf dat veel voldoening. Geen enkele moeite om me kwetsbaar te tonen en om toe te geven dat huilen me grondig kan opluchten. Dat deed ik vroeger soms zelfs spontaan in examenperiodes: als de spanning te hoog opliep tijdens het blokken, dan ging ik een stukje wandelen en liet mijn tranen de vrije loop. Dat haalde letterlijk de spanning eraf. Al schrok mijn omgeving soms wel als ze me dan met roodomrande ogen weer binnen zagen komen. Zij vreesden dat ik de blok niet meer zag zitten, ik kon er juist weer even tegenaan.
Laat ik nog maar eens een expert aan het woord: theatermaker en Radio Gaga-man Dominique Van Malder in het dubbelinterview met Francine Lecompte in dS Weekblad zaterdag 18/8: ‘Het kan zo zalig zijn om je er nu en dan eens in te wentelen’, waarop Van Malder: ‘Samen zwelgen af en toe, moet kunnen. Elkaar eens goed vastpakken, ook.’

Ik mis mijn zoon niet minder, zij mist haar lief niet minder, en we zullen geen feestfoto’s op Facebook posten. Maar het was een fijne babbel, we weten allebei dat we naast dat missen ook enorm veel hebben om dankbaar voor te zijn en de fles was toch leeg, dus hebben we het daar maar bij gelaten.