Het is dat ik een tijdelijk blogverbod heb opgelegd gekregen, maar dat is toch lastig als je zo stuitert van geluk als ik op dit moment. Ik ben vier dagen op schrijfretraite in het mooie groen van Ommen en ik schrijf als een gek uren aan een stuk. Daar word ik zo high van dat ik nog geen moment gebruik heb gemaakt van het bubbelbad dat ik op mijn hotelkamer heb, laat staan van het ‘saunalandschap’ dat bij dit welnesshotel hoort. Nee, schrijven wil ik en schrijven zal ik.
Dat schrijfverbod komt zo: in het voorjaar volgde ik ook al een schrijfretraite, geleid door dezelfde docente als nu, Hetty Kleinloog, van de bestseller ‘Volle bloei’. En Hetty had me al gauw door: het hele vorige schrijfkamp stuurde ik blogjes de wereld in als geweervuur uit een mitraillette. Maar schreef dus ondertussen geen letter aan de roman die al jaren in mijn hoofd zit en waar ik onderhand eens van moet gaan bevallen. (Ja, bevallen uit je hoofd kan ook, het kost alleen wat meer moeite dan aan de onderkant. En de dracht is ook duidelijk langer dan negen maanden. Behalve als je Herman Brusselmans heet. Maar zo heet ik niet. Ik ben Martine en ik schrijf. Vooral blogjes dus.)
En dat had Hetty goed in het snotje: door al die blogjes saboteerde ik mijn eigen roman. Die er echt wel ooit moet komen, want zonder een boek kan ik niet in vrede gaan rusten onder de zoden als mijn tijd gekomen is.

Zo kwam het dus dat deze retraite begon met een verbod: ‘Martine, jij mag geen blogjes schrijven!’ Hetty’s vingertje zwaaide bezwerend heen en weer en ze keek met toegeknepen oogjes als een strenge juf. Ik ben natuurlijk een braaf meisje, dus heb het flink volgehouden. Tot nu.

Van al dat schrijven gaan de endorfines al net zo hard stromen als van urenlang mediteren tijdens een sesshin. Misschien niet eens van het schrijven zelf, maar van het ordenen van al mijn schrijfsels in Scrivener. Wat is dat een geweldig programma! Voor een neuroot als ik die kickt op opruimen, ordenen, archiveren en handige formats en to do lijstjes, was dit een shot dopamine van heb ik jou daar. Ik heb weer overzicht, ik heb de moed hervonden en heb weer perspectief.
Nu zit alles in Scrivener en heb ik geen enkel excuus meer om om die roman heen te walsen. De paringsdans kan beginnen.
Ik ben een rondje gaan rennen om de endorfines in het gareel te krijgen, heb toch maar een duik genomen in het zwembad (zeer bevrijdend want badkleding verboden) en spuug eens stevig in mijn handen, voor ik mijn tanden in het manuscript zet.
Alleen dit blogje moest er nog even uit.
Sorry, Hetty.