Onder een zalig zaterdagochtendzonnetje wandelt een blinde vrouw met haar hondje langs het kanaal. Haar witte stok zwaait heen en weer om de weg af te tasten. Ik wil haar passeren maar ben bang dat ze schrikt van mijn fietsbel. Ze loopt een beetje onhandig aan de linkerkant van het pad, dus ik zou haar rechts kunnen passeren, maar misschien schrikt ze daar ook van. Liep ze nou maar gewoon rechts, dan was het inhalen wat makkelijker geweest.
Zij lost het dilemma voor me op met een vrolijk uitgeroepen: ‘Goeiemorgen!’ Eigenlijk zegt ze daarmee luid en duidelijk: ik heb je gehoord, kom maar rustig langs. Vrolijk roep ik goeiemorgen terug en fiets verder op het pad met de krakende steentjes. 

Wat heeft ze dat slim gedaan. Zij is natuurlijk door en door vertrouwd met alle lastige complicaties van slechtziendheid. Ze had haar formule klaar om dit soort ongemakjes gladjes te pareren.
Vrolijk fiets ik door. Ik ben op weg naar de bib in Beerse, één dorp verderop. Niet dat Beerse nou zo’n fantastische bib heeft, mij is het om het tochtje te doen. Trappend fiets ik mijn hoofd leeg, waarna er vanzelf nieuwe zinnen voor blogjes en columns opborrelen. In de bib heb ik een prima plekje ontdekt: een tafeltje tussen de boekenrekken aan het raam. Ze hebben er ook simpele maar lekkere koffie. Ouderwetse filterkoffie, één euro per kop. Waar vind je dat nog? Niet in een hippe koffiebar waar de muziek en de mensen me al gauw te druk worden.
Nee, in dat simpele bibje in Beerse kom ik schrijvend weer helemaal in mijn hummetje.

En dat was nodig. Wat teveel feestjes en andere plichtplegingen gehad de laatste tijd. Ik ben geen feestmens, en schijn dat steeds te vergeten. Dan zeg ik toch weer ja en pas achteraf – in een landerige zombietoestand op de bank met acuut energietekort en compleet opgedroogde schrijfinspiratie (daar heb ik dan nog het meest spijt van) – kan ik me wel voor m’n kop slaan. Zelfs een ezel… Ik zal het moeten erkennen: ik ben die ezel. En weer heb ik me gestoten aan dezelfde steen.

Geïnspireerd door artikels en verhaaltjes die ik recentelijk geconsumeerd heb (De Correspondent: ‘Waarom ik een klootzak ben’, en Omdenken-podcasts waarin mensen gerustgesteld worden met bevrijdende boodschappen als: ‘ik ben een praatjesmaker, loser, slappeling’), kom ik zelf ook tot zo’n conclusie: ik probeer al zo lang een beetje leuk sociaal wezen/familiemens/zus/vriendin te zijn. Maar hoe ik ook m’n best doe, het lukt niet, ik ben geen groepsdier. Ik stop er dan ook maar (weer) mee. Ik vrees dat ik Omdenken-gewijs tot de ontnuchterende vaststelling moet komen: ‘Ik ben een egoïst.’ Zo, die is eruit.
Blijkbaar heb ik ergens deep down dat oordeel over mezelf geveld. Zelf had ik het ook liever anders gezien, maar nu het zo is wil ik daar anderen liefst zo min mogelijk lastig mee vallen.

Omdenken zegt: hoe harder je tegen dat idee vecht, hoe sterker het wordt. Er is maar één uitweg. Erkennen: dit ben ik dan. (Een egoïst dus in mijn geval). Dat is natuurlijk een absurde gedachte, zeggen de Omdenk-mannen, maar hij zit in je hoofd dus als je hem eruit wil hebben, ga je dit gewoon elke dag hardop zeggen, net zolang tot je inziet hoe absurd die gedachte is. Het duurt wel een paar weken voor het weg is…
Er is hoop.

Dus neem ik me weer heilig voor om verstandiger om te gaan met feesten. De hele kunst ligt erin om te leren leven met je beperkingen, en dit is de mijne. Al is dit klein bier vergeleken bij een echte beperking zoals slechtziendheid.
Zoals de blinde mevrouw haar zinnetje gevonden heeft om met respect voor zichzelf en de ander de situatie te ontmijnen, zo moet ik ook mijn zinnetje zien te vinden.
Laatst antwoordde mijn zus op een uitnodiging: ‘Mag ik het van het moment laten afhangen?’
Wat slim! Ze heeft overschot van gelijk. Vaak zijn die spontane ingevingen van het moment de leukste.
Ik denk dat ik mijn zinnetje gevonden heb. Dankjewel voor de tip, zussie!

Maar eerst nog even oefenen voor de spiegel: ‘Ik ben een egoïst, ik ben een egoïst, ik ben een egoïst.’ Zie je wel, het gaat al beter.