Schrijfmaatje Daan schreef een stuk over zijn keuze om kindvrij door het leven te gaan. Kindvrij als in ‘er bewust voor kiezen om geen kinderen te hebben’.
Daar wilde ik meteen zoveel op zeggen dat ik er zelf maar een blogje aan wijd. En dat heeft niet tot doel om hem op andere gedachten te brengen, wel integendeel. Ik heb grote bewondering voor wie al zo jong zo bewust in het leven staat dat hij dit soort levensgrote beslissingen durft nemen. Ik had dat niet. Ik rolde gewoon door alle fasen van het leven en volgde daarbij de geijkte paden, haast zonder erbij stil te staan. Studeren, verliefd worden, samenwonen, trouwen, kinderen, bouwen, het ging allemaal vanzelf zo leek het wel. Volgde ik een soort van oer-intuïtie, was het gewoon instinct? Of was mijn onbewust manier van keuzes maken uiteindelijk precies de bedoeling?
Ooit heb ik jankend voor een zenmeester gezeten die mij rustig uitlegde waarom hij bewust geen kinderen had. Op dat moment sloeg de waarheid – of wat ik toen dacht dat de waarheid was – bij mij in als een bom: ik had het verkeerde leven gekozen. Hoeveel ik ook van man en kinderen hield, ik had moeten doen als die zenmeester en er nooit aan beginnen. Dat was in de tijd dat ik dacht dat ik zo’n einzelgänger was dat alleen een kluizenaarsbestaan mij gelukkig zou maken.
Met die zenmeester bleek achteraf vanalles mis, maar op dit punt had ik wel bewondering voor hem. Afwijken van gebaande paden vergt moed.
Kinderen zijn een radicale keuze. Kindvrij blijven is dat ook. Ik heb nog wel wat suggesties voor een middenweg:
– je kunt je kinderen laten opvoeden door je partner. Wij hebben hier thuis dertien jaar lang tot grote tevredenheid van alle partijen de rollen omgedraaid: ik nam de kostwinnersrol op mij als vrouw, mijn man was huisman.
– voor Daans schrikbeeld van een stel rondschreeuwende irritante koters – waar ik ook een grondige hekel aan heb – zijn er ook oplossingen: laat je kinderen opvoeden door een militair (mijn man dus) en laat ze school lopen in een Jezuïtencollege. Gevolg: met onze kinderen kon je overal komen. Ik herinner me geen enkele hysterische situatie, of het moet zijn dat ik ze allemaal verdrongen heb.
(En maar hopen dat de kinderen er geen trauma’s aan overgehouden hebben.)
– verder worden kinderen vanzelf groot en er is niets zo leuk als deze mensjes volwassen zien worden met hun heerlijke eigen persoonlijkheidjes. Zo breken er ook vanzelf weer kindvrije fases aan in ons leven en ja, daar kunnen wij erg van genieten.
De zenmeester ging dus door met zijn kindvrije leven en met mij kwam het ook helemaal goed. Ik heb namelijk de leukste kinderen van de hele wereld. Ik wel. Dat denkt u natuurlijk ook van de uwe en zo hoort het ook en zijn we allemaal weer tevree.
Ik was helemaal niet zo baby-minded en had nooit een keiharde kinderwens, ik was er gewoon niet mee bezig. De babies van anderen konden me maar matig boeien, maar toen ik de dertig naderde was het ineens tijd. Ik herinner me nog dat we met onze verse sterren en strepen – ik was als huisarts het Nederlands leger in gegaan en was net majoor geworden – aan de bar hingen in Hilversum en dat we een beetje lacherig aan elkaar vroegen wat we nu eens voor nuttigs met ons leven gingen doen. ‘Ik denk dat ik maar eens zwanger ga worden’, opperde ik daar jolig aan die bar. In rap tempo kwamen er toen twee heerlijke jongens en een paar jaar later nog een geweldig meisje.
De waarheid is dat ik compleet vereenzaamd zou zijn zonder gezin. Dus al was het allemaal niet heel bewust, toch heeft mijn jongvolwassen, ongerepte en onbezoedelde zieltje destijds in al zijn wijsheid precies de juiste keuzes gemaakt.
Het is niet omdat je er niet lang en breed over gecontempleerd hebt, dat een keuze niet heel wijs kan zijn. Als het hart kiest, heb je maar te volgen.
Nou, er zit voer voor alweer tenminste twee nuenie blogs in deze ene! ,?
Is dat stuk van schrijfmaatje Daan ook ergens te lezen voor ‘buitenstaanders’? Interessant onderwerp. Voor mij is het best apart (als in: ” zo anders dan ik”) datveel mensen er gewoon in rollen, terwijl de keuze voor geen kinderen vaak een heel bewuste is. Maar misschien is dat toch hoe de combinatievan natuur en maatschappij bij veel mensen werkt. Ik zag boirav veel beren op de weg. En ik ben nooit échte voor de keuze komen te staan (alleen een kind wil ik niet) omdat mijn relaties niet zo liepen. En in een relatie met een man zonder kinderwens speelde het bij mij ook niet, wel zo rustig, en ook wel veelzeggend misschien.
Wat grappig trouwens, mijn moeder was ook kostwinner (en ook arts) en mijn vader huisman.
Hoi Laura,
Daan had zijn blog nog niet openbaar gezet, dus enkel te lezen voor de incrowd… ik heb hem gevraagd of hij het wil publiceren, dan zal ik er in mijn stuk ook naar linken
grappig dat jij ook uit nest arts + huisman komt! blogje over schrijven!! hoe heb je dat ervaren? (interessant misschien voor mijn kinderen later.. haha)
Ik denk dat je ook heel veel van kinderen kunt leren en er zelf van groeit! Ik geloof wel een beetje dat alles voor een reden gebeurt, jouw pad met kinderen is waarschijnlijk hetgeen die jou het meest heeft geleerd. Maar het is wel stom hoe we dit allemaal maar automatisch doen! Terwijl het zo’n grote keuze is! Eigenlijk zijn we gewoon nog een beetje dieren. Die voortplantingsdrang is zo sterk dat het hebben van kinderen een verwachting is. Net zoals het hebben van een relatie. Op bewust vrijgezelle mensen wordt ook neergekeken. Daar zou iets mis mee zijn. Overigens vind ik ook dat je niet aan kinderen moet beginnen als je niet bereid bent kinderen met een beperking op te voeden. Ikzelf weet dat er bijna 99% kans is dat mijn kinderen autisme of adhd zouden hebben, maar die kans is natuurlijk altijd aanwezig. Nu zou ik dit persoonlijk niet zo erg vinden. Het wordt extra praten, extra begeleiden, maar dat beetje extra moet iedere ouder bereid zijn te geven. Niet klaar voor kinderen met een beperking is niet klaar voor kinderen. Maar mijn borderline persoonlijkheidsstoornis is ook deels genetische aanleg. En daar gun ik echt niemand een dag mee. (Maar misschien kan ik er door mijn eigen ervaring een kind wel heel goed in begeleiden? En hee ze zouden dan ook mijn empathie en intellect erven. Misschien ben ik te negatief). Maar ik denk niet dat ik ooit zelf kinderen ga krijgen, al vind ik het idee van pleegkinderen geweldig. Dat vinden mensen heel raar. Alsof kinderen zelf krijgen per definitie ‘beter’ is. Dat een dergelijke optie alleen een optie is als je zelf geen kinderen kan krijgen. Dat vind ik echt een nare manier van denken. Nu gaat mijn toekomstige partner waarschijnlijk een vrouw zijn, dus op de traditionele manier gaat toch niet. Scheelt weer gezeik.
Ben jij het trouwens eens met de militaire opvoeding van je man? Ik vind persoonlijk dat het ‘gezeik’ en ‘gejank’ van kinderen ontzettend belangrijk is in hun ontwikkeling. Het straffen van emoties brengt vaak eenzame volwassenen voort die zich niet gehoord voelen. Maar misschien pak ik de verwoording te zwaar op en was het helemaal niet zo militair als dat het klinkt.
Hoi Isa, wees gerust, zo’n militaire opvoeding was het nu ook weer niet, mijn man is een zacht eitje wat dat betreft. En ook de meest zorgzame van ons twee, dus ik denk dat er niks dan voordelen waren aan deze omkering van rollen in ons gezin. Dat vind ik nu het mooie van deze tijd: er is toch wat meer ruimte om je eigen keuzes te maken. Als je dus huisman wil worden en je bent toevallig veel beter in zorgen en huishouden dan je vrouw, dan kan dat. En als ik kostwinner wil zijn, dan heb ik daar eigenlijk nooit afkeurende reactie op gehad. Net zo goed vind ik dat mensen geheel vrij moeten kunnen zijn in het maken van keuzes op gebied van wel of niet een relatie en wel of niet kinderen. Ik heb daar geen enkele moeite mee. Maar dat had ik al geschreven. Wel klopt het helemaal wat je zegt: we zijn nog altijd voor een groot stuk dieren. Ons reptielenbrein dicteert nog zo ontzettend veel van ons gedrag en zeker ook onze voortplanting. We zijn maar voor een klein deeltje rationele wezens met een prefrontale cortex. Een dun laagje beschaving…
Ja, ik heb heel veel geleerd van mijn kinderen, je hebt gelijk: je groeit ervan.
En wat jouw opmerking betreft over gezeik en gejank: het hoort erbij, en wie weet inderdaad: belangrijk voor hun ontwikkeling. (misschien heb ik zelf veel te weinig gezeikt en gejankt, vooral in de zin van: te weinig gepuberd. Heb ik nu soms wel spijt van)
Maar om nog even terug te komen op die militaire opvoeding: ze hebben het hier thuis bij hun papa heel goed gehad, er was altijd iemand thuis, dat is goud waard. Maar zeker zo belangrijk: ze hebben ook discipline en verantwoordelijkheid geleerd, mijn man was altijd consequent. Voor mij hoort dat bij een goede opvoeding, en ik vind kinderen zonder opvoeding vreselijk irritant. Kun je de kinderen niet kwalijk nemen, maar zij zijn wel de dupe ervan als hun ouders niet opvoeden.
Onuitputtelijke gespreksstof blijkt het, kinderen ja of nee.
Begin jij trouwens maar eens met je boek te baren, ik popel zo om het te lezen!! 🙂
Het lijkt me ideaal! Compleet met het baren erbij, maar, er komt nog een heleboel op je pad meisje. Ik heb bijvoorbeeld een man al 45 jaar getrouwd, die kan(of wil) niet koken, hij krijgt het niet voor elkaar zijn was in de juiste bak te doen! Die heeft ook in het leger gezeten, dus volgens mij is dat grote kul op zijn zachts gezegd. En dan heb ik het alleen maar over het fenomeen man! De kinderen, ze krijgen verkering, die kan uitgaan, je krijgt kleinkinderen, ze kunnen weer uit elkaar gaan, nee, laat ik maar geen waarzegster worden!