een goed leven

‘Zit jij elke woensdag in de bib?’
‘Ja, en vaak ook maandag.’
‘Élke woensdag?’
‘Ja. En vaak ook zaterdag.’
‘Maar wat dóe je daar dan in ’s hemelsnaam altijd?’
‘Krant lezen, rommelen, blogjes schrijven, koffie drinken, gewoon tussen de boeken zitten.’

Mensen snappen vaak niet wat een mens in een bibliotheek gaat zoeken. Ik kan het ook niet zo goed uitleggen. Ik weet wel dat ik er doodgraag zit en nergens zo goed op adem kom, helemaal op mijn plooi kom en verfrist weer naar huis rijd.
De vijftig voorbij, weet ik nog altijd niet precies wat een goed leven is, maar ik weet wel dat koffie en krant er een essentieel onderdeel van uitmaken. Dat een mens steeds beter zijn eigen gebruiksaanwijzing leert kennen en dat bibliotheken en vooral de sfeer daarvan voor mij de perfecte voedingsbodem zijn voor dat andere essentiele onderdeel van een goed leven voor mij: schrijven.
En mediteren. En bewegen. Fietsen, joggen, zwemmen, wandelen, het maakt niet uit. Hoelahoepen, op de trampoline springen, alles is goed. Als ik maar kan bewegen. Daarom heb ik ook een stabureau. Van staand schrijven en werken wordt een mens veel energieker dan van zitten.

Maar wat is dan een goed leven? Is het een optelsom van alle goede dingen die er al zijn in mijn leven? Ja.
Is het een richting die ik uit wil? Ja, dat ook.
Een goed leven is zo veelomvattend. Het gaat natuurlijk over werk, relaties, gezin, kinderen, familie, gezondheid, wonen, vrije tijd, sociale omgeving, netwerk, maar ook over zelfzorg, passie, authenticiteit, meer en meer jezelf worden. Hoort religie er nog bij? Mwah, niet echt meer. Wel spiritualiteit. En de mooie overblijfselen van religie: de rituelen, de plaatsen, de gezangen, …
In 2008 schreef ik een ‘innerlijk kompas’. Het was op een driedaagse zentraining in Vught en aan de hand van een uitgekiende methode met veel post-its en woorden die je konden raken, kwam ik hierbij uit: ‘Ik ben een trots toegewijd zoekend mens. Ik kan als geen ander werken, zorgen, tot mezelf komen en zo steeds meer leren genieten. Ik wil vanuit een tedere harmonie en geduldige energie mijn kinderen, mijzelf, mijn man, mijn naasten, mijn omgeving, iets meegeven.’

Niets van dit kompas heeft ondertussen aan waarheid ingeboet. Het zegt al veel over waar ik ben, en nog evenveel over waar ik heen wil. Al deze waarden zijn nog even belangrijk.

Benieuwd wat de toekomst zal brengen. Hoe zal de mindfulnesstraining zich gaan ontwikkelen? Komt er een roman? Ontwikkelen de incidentele schrijfclubjes zich tot een echt schrijfcafé op vaste basis? Belanden we ooit in de Ardennen in een hutje op de hei? Is er hei in de Ardennen? Is leven van schrijven en mindfulness mogelijk? En gaan we in ToBE zelfs podcasts maken? En ‘unplug’-meditatiemomentjes voor drukbezette mensen?
Zoveel plannen, zoveel dromen.
En het is nu al zo goed.
Met mijn kompas kan ik alle richtingen uit, en ik hoop er jou, lieve lezer, net zoveel plezier mee te doen als mezelf.

Want al blijft dat ‘iets’ is dat ik wil meegeven een beetje vaag in dit kompas, toch hoop ik mijn lezers met mijn schrijfsels een glimlachje te bezorgen, een momentje van rust of ontspanning. Dat ik mijn patiënten met een luisterend oor wat mededogen bied en dat ik de deelnemers aan de minsfulnesstraining een sprankje verlichting laat proeven. Ook de lieve buurtjes in ons Straatverlichting-meditatiegroepje.
Met een kompas in de hand op naar de verlichting. Tussendoor geregeld pauzerend met krant en koffie.