Deze ‘bewuste beweger’ heeft er alweer 55 heerlijke fietskilometers op zitten en snapt nu eindelijk waarom ze daar zo blij van wordt. Afgelopen weekend had ik talentencoach Elke Thiers aan de keukentafel voor een gezinssessie talentencoaching. Elke is een collega van me die ook in het gezondheidscentrum ToBE is gestapt en haar verhaal maakte me zo enthousiast dat ik het eens uit wilde proberen. Als psycholoog concentreert ze zich met deze tak van de positieve psychologie op het helder krijgen van talenten. Want die hebben we natuurlijk allemaal, maar het is niet altijd even duidelijk wat die dan wel zijn. Meestal vind je je eigen talenten zo vanzelfsprekend dat je er niet eens bij stilstaat dat het überhaupt een talent ís of denk je gewoon dat het bij iedereen zo werkt als bij jou.

Ik heb dus onder andere geleerd dat ik een ‘bewuste beweger’ ben: iemand die zich beter kan concentreren en ontspannen door beweging. Grappig genoeg blijken bewuste bewegers ook graag aan te raken en worden ze graag aangeraakt. Klopt, ik vind niks heerlijker dan een dikke knuffel. Ooit schreef ik er zelfs een blog over: ‘hier komt de knuffeldokter’.
Wat ik hier zo nuttig aan vond is dat het deze keer positief benoemd werd. Ik ben van nature nogal geneigd om de dingen bij mezelf negatief te benoemen: dat ik nood heb aan beweging omdat ik weer zoveel onrust voel bijvoorbeeld. Maar nee, graag bewegen is een talent. En als je weet dat je dat hebt, kan je er ook veel bewuster mee omgaan.
Zo ontdekten we verrassend genoeg dat vier van onze vijf gezinsleden bewuste bewegers zijn en die ene dus niet. Hoef ik eindelijk niet meer te zitten mopperen dat hij wat moet gaan dóen!
Al blijft het belangrijk voor zijn gezondheid om genoeg te bewegen, dus hij is nog niet van me af.

Nu hadden we als ouders best een goed zicht op de meeste talenten van onze kinderen, maar de manier waarop ze benoemd en uitgelegd werden was soms toch verrassend. Zo heb ik geleerd dat ik onder andere in huis heb: een rots, een grenzenverlegger, meerdere doorzetters en planmakers, bezige bijtjes, drie groepsdiertjes (zo schattig!), ontrafelaars, meetrekkers en zelfs een sterkte-architect. Ons huishouden kraakt onder de talenten.

Want zo is het precies: kinderen barsten van talenten en hoe fijn is het voor hen om dit voor de rest van hun leven te weten, bevestigd te zien en als wegwijzer te gebruiken voor de vele keuzes die ze in hun leven nog zullen moeten maken?
Ik vind dat het ontdekken van talenten een verplicht vak zou moeten zijn op school. Dan bedoel ik juíst ook al die niet-schoolse vaardigheden.

Want hoe beter je dat weet in het leven, hoe beter je ook je batterijtjes kunt opladen en in balans houden. En is dat niet precies wat we nodig hebben in dit burn-out-tijdperk waarin we leven?

Ook een groot leerpunt uit de talentensessie: dat je kan doorslaan in je talenten en dan vooral iemand nodig hebt die dat ziet en goed kan benoemen. Want als de tijd begint te dringen of de stress loopt om andere redenen op, dan ga je overdrijven in je talent en kan je je erin verliezen. Je hebt dan iemand nodig die dit mechanisme van jou kent en je daarin kan afremmen.
Verder leerde ik een mooi nieuw woord kennen voor het door overmatig gebruik versleten en uitgehold geraakte begrip hoogsensitiviteit. Wie hoogsensitief is krijgt haast automatisch het labeltje moeilijk mens, want ocharme altijd overprikkeld door de vele indrukken. Nee, het is een talent en het heet ‘sfeervoeler’. Hoe mooi is dat?
Elke legt het verder uit: een sfeervoeler kan goed voelen hoe anderen zich voelen. Ook voelt hij/zij makkelijk aan hoe de sfeer is tussen mensen. Het is ook een knop die je niet ‘uit’ kan zetten. Dan is het handig om te weten hoe je daarmee om kan gaan. En ook daarvoor heeft Elke tips: een sfeervoeler heeft een omgeving nodig waar niet de hele tijd problemen of lastige situaties zijn. (haha, ik ben dus huisarts en krijg elke tien minuten een nieuw probleem voorgeschoteld. Geen wonder dat ik allang ontdekt heb dat ik dat geen vijf dagen in de week kan doen,) Verder leeft de sfeervoeler op in een omgeving waarin het aanvaard wordt om dingen aan te voelen en hij de mogelijkheid heeft om iets te doen met wat hij aanvoelt.

Ik heb mezelf nooit het etiket ‘hoogsensitief’ willen geven, al weet ik best dat ik er behoorlijk wat kenmerken van heb. Maar ik heb een hekel aan de meeste etiketten en vaak schiet je er ook niks mee op. Maar een sfeervoeler wil ik best zijn. Het klinkt meteen een pak aangenamer en gezelliger.

Het was een leerrijke middag, en al hadden de kinderen er best tegenop gezien – ‘Maar wat komt die mevrouw nou eigenlijk dóen?’ bleef mijn dochter maar vragen – ’s avonds rolden ze weer vrolijk over de mat zoals ze dat altijd gedaan hebben als een nest puppies. ‘Mijn welpjes zijn weer aan het stoeien’ noemde ik dat geworstel altijd. Nu weet ik: het is het trio Bewuste Bewegertjes dat zijn energie kwijt moet.
Ik ga wel fietsen.
‘Martine heeft andere talenten,’ placht mijn moeder zaliger altijd te zeggen. Ze krijgt postuum nog gelijk ook. Er is nog een groot talentencoach aan haar verloren gegaan.