Dat begint hier al goed. Mijn eerste dag (*) op de mindfulness-trainerscursus en ik, passioneel liefhebber van schriftjes en pennetjes, trotse bezitter van een grote rode Ikea-bak uitpuilend van schriftjes in alle soorten en maten (afgedankte schoolschriftjes van de kinderen, Moleskine notebooks, Hema-schriftjes, Dille & Kamille-schriftjes, Japanse Muji-schriftjes, kunstige boekjes verluchtigd met echte pastelschilderijtjes die ik als geschenk kreeg bij mijn afscheid in Tilburg, de stapeltjes uniforme schriftjes van de zen-cursussen met nog meer dan genoeg onbeschreven blaadjes, de pareltjes van The School of Life,…) ik zit hier zonder schrijfpapier.

Geen nood natuurlijk, ik zit in hartje Antwerpen en de weg is het doel nietwaar? Hoe moeilijk kan het zijn om in Antwerpen snel onder de middagpauze een schrift te scoren? Ik begin vast te noteren op een los Moleskine velletje uit mijn agenda en kom daar vlot de ochtend mee door.
Daarna kan ik op pad. En dit is wat het pad me vandaag brengt: een naald in de hooiberg.
De buurt waar ik zit, valt dik tegen wat papier betreft. Het supermarktje heeft geen schriftjes of schrijfblokken in de aanbieding en binnen de straal van een korte middagpauze vind ik zo gauw geen boekhandel of kantoorwinkel .
Op goed geluk stap ik dan maar een stripwinkel binnen. Een winkel boordevol papier, maar niks blanco. Ten lange leste valt mijn blik op een bak met uitverkoopjes, weggepropt onder een tafel strips in de aanbieding. Het enige maagdelijke papier in de overvolle winkel waar de strips alle kasten en planken doen uitpuilen en doorbuigen .
Weliswaar met een stripfiguur op de kaft: Kuifje die samen met Bobbie naar de maan kijkt. Dat is dan meteen weer heel erg zen: ‘het wijzen naar de maan’. De wijsheid daaronder zegt: zolang je blijft kijken naar de vinger die wijst, zal je nooit de maan ontdekken.

Enfin, ik scoor dit Kuifje-schrift en dat moet natuurlijk meteen beschreven worden. Martine kan de lettertjes niet laten.
Wat trouwens ook één van mijn antwoorden was op de vraag: ‘Wat heeft mindfulness je gebracht?’ Misschien is schrijven wel het grootste cadeau dat mindfulness mij gegeven heeft.

(*) die eerste cursusdag was 1 december 2017, dit verhaal is dus al wat ouder, maar ik vond het vandaag terug omdat ik het schrift weer eens opensloeg omdat ik binnenkort een presentatie over mindfulness mag geven op een artsensymposium. Op de eerste bladzijde stond dit verhaaltje.