enkeltrauma

G.V.D., f*uck, gvd, sh*t, g*dverdeg*dverdeg*dver. Moest ik een stripfiguurtje zijn, dan kwamen er nu zoiets uit mijn mond:

Ik

Ik lig op de grond te vloeken dat het een aard heeft. Alwéér mijn enkel omgeslagen, de derde keer in drie jaar tijd. Ik was (vanwege het mooie weer en vanwege het dagelijks benodigde rantsoen beweging) nog lekker een rondje gaan joggen langs het kanaal, en terugkerend door het bos is het wéér zo’n verdomde uitstekende boomwortel midden op het bospad die me gevloerd heeft. Oké, ik was zonder lenzen of bril half blind op pad gegaan, maar daar lag het echt niet aan. Was ik nou vanochtend maar gewoon gaan zwemmen zoals ik van plan was, maar nee, ik wilde het zondagochtend-gezinsontbijtje niet missen, zeker niet nu het studerende kind aangekondigd heeft meteen daarna weer naar Brussel te willen vertrekken. En dat kan echt niet zonder een dikke knuffel en succeswensen voor de start van de examens.

Daar lig ik dus. Gelukkig geraak ik nog recht en kan ik nog stappen want ook de GSM heb ik thuis gelaten. Mijn oude iPod shuffletje heb ik wel in mijn oren en het is precies na een portie bos-yoga en bij Don’t go van Yazoo dat het noodlot toeslaat. Het is nog zeker een kilometer wandelen tot waar mijn fiets staat. Dat lukt in het begin nog goed. Ik verzin zelfs wandelend dit blogje – geen gsm, maar pen en papier heb ik altijd bij me – altijd iets positiefs halen uit de miserie. Maar het stappen wordt steeds pijnlijker. Thuis geraak ik nog net op de bank. Er zit een dik ei op mijn linker enkel en dat vraagt om een icepack en een grote stapel kussens. Nu pas zie ik dat ik ook een gat in mijn broek gevallen ben met daaronder een lelijke schaafwond en er rolt ook nog een teek uit de broekspijp. Maar net aan de Lyme ontsnapt, nóg een geluk bij een ongeluk.

En nu? Geen Netflix hier in huis, veel te gevaarlijk, hoe moet ik nu mijn tijd zoek maken? Awel, gewoon pootje omhoog, vlogjes kijken, podcasts luisteren, vrt-nu kijken, bezorgd zijn over het zwart kleuren van Vlaanderen en een blogje schrijven.
En balen dat ik die abdijentocht op hemelvaartsdag waarvoor ik me samen met Wim had ingeschreven op mijn buik schrijven kan schrijven. Jammer! Het leek er eindelijk eens van te gaan komen, ik wil die tocht al zo lang wandelen.

Het vorige enkelaccident was trouwens net gebeurd een uurtje voordat ik op de Radiologie een afspraak had. Niet voor een enkelfoto maar voor een mammografie. Kwam ik daar mankend binnen met een olifantenpoot, dik van de icepacks met vijf lagen steunverband erbovenop om alles op zijn plaats te houden. Denk je dat daar een haan naar kraaide? Welnee, niemand die zelfs maar leek te denken: ‘Komt ze nou voor dat been of voor die borsten?’

Hopelijk kan ik snel terug hakken aan, maar voorlopig zullen het stapschoenen worden. Niet voor de abdijentocht, maar om te gaan werken.
Geen gezicht, maar als omgeslagen-enkel-ervaringsdeskundige weet ik dat dat het beste werkt. Gewoon stevige stappers aan en doorgaan.

En als er iemand graag in mijn plaats de abdijentocht gaat wandelen (het is maar 16 kilometer), laat dan snel weten. Je krijgt mijn kaartjes.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “enkeltrauma

  1. Marg Vlemmix schreef:

    Verdorie! Ook een dokter kan dus onwel geraken! En dat moet ingetaped worden…dat denk ik tenminste! Daar ben je lang zoet mee..en op hakken lopen…dat het ik nooit gekund! Ik loop met super stevige schoenen met steunzolen! Sterkte met het opknappen!

Laat een reactie achter bij Mimi Van HoofReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.