Zie mij hier op die foto met twee verschillende sokken. Ik draag zelden of nooit sokken, maar voor de actie #SunnySocks4Docs wil ik wel wat moeite doen.
Ik kom er wat laat mee aanzetten, want de actie was bedoeld om op 7 juni aandacht te vragen voor de geestelijke gezondheid van dokters, en ja, dat is wel een onderwerp dat me nauw aan het hart ligt.
(Dat ik altijd achter de actualiteit kom aanhobbelen, zegt misschien iets over mijn geestelijke gezondheid, maar volgens mij zegt het meer over de fotosessie met de verschillende sokken, die toch wat tijd in beslag nam.)
De geestelijke gezondheid van dokters dus, daar zouden we het over hebben, en dat is ook precies waarom ik mindfulnesstrainingen geef aan artsen en aan zorgverleners in het algemeen.
Want hoe mooi ons vak ook is, het is ook zwaar. De mooie kanten zijn duidelijk: het is een vak vol betekenis, zinvol, we kunnen mensen helpen en krijgen veel vertrouwen, we maken veel mooie dingen mee, en ook in moeilijke tijden mogen we mensen bijstaan, we hebben een goed inkomen en komen met allerlei mensen en situaties in contact, het geeft een brede kijk op de wereld en we halen veel voldoening uit samenwerking.
De mindere kanten zijn minder zichtbaar. We zijn geneigd die weg te moffelen en hebben geleerd stoere dokters te zijn die alles aan moeten kunnen en niet flauw moeten doen. Ziek gaan werken? Is normaal. Doorgaan terwijl je stikkapot bent? Hoort erbij. We hebben zo’n groot verantwoordelijkheidsgevoel dat daar veel voor moet wijken en we soms roofbouw op onszelf plegen omdat iemand of iets anders belangrijker is dan naar ons gevoel te luisteren en kwetsbaar te durven zijn.
Onderschat ook niet de impact van alle zorgen en ellende die we in onze spreekkamer tegenkomen. Het kruipt onder je vel, en je hebt soms niet door hoe groot die impact wel is.
Je moet jezelf goed verzorgen om goed voor anderen te kunnen zorgen. Daar zijn dokters niet zo heel goed in. Er is schaamte als het niet goed gaat, we houden dat voor onszelf, en het is bekend dat artsen gemakkelijker naar (zelf)medicatie grijpen, omdat we er nu eenmaal door de aard van ons beroep gemakkelijk toegang toe hebben.
In de opleiding zagen we artsen ons dat beeld van ‘stoer doorgaan’ voorgeleefd worden. Ik vergeet nooit het beeld van de chirurg – ik zal hem even Tony noemen – die driekwart van de nacht had moeten staan opereren en de volgende ochtend aan het OK team liet weten dat hij even wat langer ging thuisblijven en pas om 10u aan zijn operatieprogramma zou beginnen in plaats van om acht uur. Het werd niet met zoveel woorden gezegd maar de teneur was duidelijk afkeurend. ‘Wat een watje’, zo klonk het besmuikt, ‘gewoon pech als je zo’n nacht gehad hebt, dat hebben we allemaal wel eens, en wij gaan gewoon door.’
Terwijl die man juist een wijze en moedige beslissing had genomen: even voor zichzelf zorgen. We zouden het allemaal moeten toejuichen, maar dat doen we niet. Stoer doen is de norm. En de vrouwen doen evenzeer mee aan dit machogedrag.
Maar niemand kan alles aan. Ik in ieder geval niet. Ik ben blij dat ik mindfulness heb leren kennen en zo beter geleerd heb te luisteren naar mijn lichaam en mijn gevoel. Want ons lichaam liegt nooit. Maar we hebben verleerd ernaar te luisteren. De scheiding van lichaam en geest slaat nergens op. Ze zijn zo één als maar mogelijk is. Als je de signalen daarvan negeert, kan dat zuur opbreken.
Gelukkig is er veel dat helpt om goed en gezond in ons vak en ons leven te blijven staan. Sporten helpt, kunst helpt, creatief zijn helpt, goede sociale contacten onderhouden, ontspanning zoeken, dat alles helpt en is belangrijk. Mindfulness helpt.
En af en toe twee verschillende sokken dragen helpt. Om je te herinneren aan het belang van zelfzorg en zorg voor elkaar. Want onze patiënten hebben niets aan een dokter die slecht voor zichzelf zorgt .
Op woe 23-10-19 start mindfulness training voor zorgverleners, 6 sessies + 1 terugkomsessie
woe 28-8-19 start algemene mindfulness training, 6 sessies + 1 terugkomsessie
steeds van 19.15 – 21.45u
Alle info op https://www.tobe-kempen.be/disciplines/mindfulness/martine-schrage-mindfulness-instructeur/
Is dat niet iets wat we allemaal voelen? Ik heb een zieke dochter met man en kindjes, ze kan geen kant meer op, en wie gaat haar helpen, ik zegt de gek! Want hoe moet ze aan andere hulp komen op de gekste uren, wie kan er wassen en poetsen, ook ik zegt de gek! Nadat ik 5 jaar geleden een herseninfarct gehad heb ben ik daar geen oppas oma meer, maar nu zeg ik wel dat het niet anders gaat, met mijn beperkingen! Een vriendin zegt dat ik hardstikke gek ben, mijn man en zoon ook, daar heb ik dus weinig aan! Nu hoop ik dat ze na 5 weken ziek zijn, dat het woensdag eindelijk een echo zal krijgen, dat ze erachter kunnen komen wat er in de buik zit wat haar zo plaagt! Want dit mag ook wel eens gezegd worden, de wanhoop in Nederland die je zelf zo voelt, waarom helpt niemand?!
Ja, het wordt vaak vergeten, dat zorgverleners ook maar mensen zijn. Ik zou niet graag op de OP-tafel liggen bij een chirurg die niet genoeg rust heeft gehad.
Geef mij maar een menselijke dokter met goede en minder goede dagen. Een dokter met goede en minder goede kantjes. Een dokter die altijd perfect en vrolijk lijkt te zijn, dat klasseer ik al snel onder: die faked zichzelf. En daar kan ik zo niet tegen. Heb ik trouwens bij iedereen en dus ook bij dokters. Fake zijn nodigt mij niet uit om zelf open en eerlijk te zijn.