vacuüm

Het academisch kwartiertje is ruimschoots gepasseerd en wat ik stiekem begin te denken, komt uit: er komt niemand opdagen op de eerste terugkomdag van de mindfulnesstraining. Eén deelnemer heeft zich netjes afgemeld en van twee anderen wist ik dat ze niet konden komen vandaag vanwege vakantie.
Ik kan allerlei redenen verzinnen voor de afwezigheid van mijn leerlingen: het schitterende zomerweer, de noodzaak van steunende aanwezigheid bij studerende kinderen, vergeten, geen goesting of misschien al zo vervolmaakt in de kunsten der mindfulness dat opfrissing niet nodig is. Ik had een remindertje rond kunnen sturen. Maar dat heb ik niet gedaan, en nu is er dus niemand.

Ineens heb ik zomaar twee vrije uren, helemaal voor mij alleen. Een klein vacuüm in de dag. Een eilandje van herwonnen tijd. Ik herken het gevoel van vroeger. Het gebeurde ooit toen een babysit ziek afbelde en wij ineens niet naar de film ‘hoefden’. Het gebeurde toen ik hoogzwanger van nummertje twee overtijd ging en enkele dagen leefde in een soort geleende tijd, extra tijd. (Het kostte me toen wel even moeite om de mentale switch te maken van ‘wachten op’ naar ‘dankbaar zijn voor die extra dagen en er ontspannen van genieten’.)
Het is het momentje net voor de gasten zullen arriveren op je feest: alles picobello aangekleed, frisse gin-tonic in de hand en dan even tijd voor jezelf tot het feestgewoel losbarst.
Het is een wachtdienst die komt te vervallen omdat een collega ineens een ruil voorstelt. Het is de woensdagavond-straatverlichting (ik mediteer soms samen met enkele buren) waar niemand komt opdagen en ik dan maar net zo goed een kwartiertje kan mediteren nu ik er toch zit. Doel is bereikt: gaan zitten en mediteren. Of dat nu samen of alleen is. (Zitten op dat kussen is niet moeilijk. Gáán zitten, dat is de uitdaging. Elke keer weer. Net als sporten niet moeilijk is, maar gaan sporten een stuk minder makkelijk. Beginnen is altijd de lastigste hobbel. Al valt stoppen soms ook niet mee.)
Het is de vertegenwoordiger die op een vroege ochtendafspraak in mijn vorige praktijk niet kwam opdagen en ons zo een heerlijk koffiemoment bezorgde.
Het is de reis die niet doorgaat omdat het vliegtuig overboekt is… oh nee laat maar. Slecht voorbeeld. Maar je snapt mijn punt.

Soms organiseer ik zelf deze gestolen tijd. Op het laatste nippertje beslissen om toch niet naar een nascholing of les te gaan waar ik me wel voor had ingeschreven bijvoorbeeld. Of mijn kat sturen naar een feest en zo een avond voor mezelf winnen.
Gratis tijd. Verlengingen. Blessuretijd. Tijd die je zomaar cadeau krijgt. Tijd die plots uit de lucht komt vallen en waarin niets hoeft en alles kan. Een gat in de tijd. Een vacuüm.

Maar nu overkwam het me gewoon en heb ik het cadeautje dat me onverwacht in de schoot viel, voorzichtig en genietend uitgepakt.
In de prachtige loftruimte van ToBE waar ik zit voor de les die niet doorgaat, pak ik een mat en een kussen en mediteer een tijdje. Vogels fluiten en van ver waaien stadsgeluiden door de open ramen naar binnen. De hitte van de afgelopen dagen hangt dik en zwaar in de ruimte, de naderende buien zijn al voelbaar. Tropische vochtige lucht. Ik kom helemaal tot rust.
Mediteren in dit tijdsvacuüm lijkt nog diepere rust te brengen dan het gewoonlijk al doet en net als opgewoeld zand dat langzaam weer naar de bodem van het water zakt, zo dwarrelen mijn to-do-gedachten langzaam naar de achtergrond tot er een kalme vredigheid in en om mij neerdaalt. In deze verrukkelijke plaats waar niemand me komt zoeken, waar niemand me nu nodig heeft, waar het even voelt alsof niemand weet waar ik ben, waan ik me even in de zevende hemel.
In deze gestolen uurtjes op de fijnste plek van Turnhout, borrelt als vanzelf een blogje op.
Altijd een teken dat ik goed in balans ben als het creatieve deel van mijn brein mij woorden en zinnen begint in te fluisteren.

Is het de ruimte? Is het het vacuüm in de stilte? Of ben ik door al dat mediteren bedreven geraakt in van de nood een deugd maken?
Hoe het ook zij, we moesten het onszelf vaker gunnen, zo’n pakketje geleende tijd.
En dan even, heel even, niets. Helemaal niets. 

Geplaatst in: Blog

6 gedachten over “vacuüm

  1. Annie schreef:

    Zalig als je ,je zo ontspannen kan voelen !!!
    Ik kan het helemaal niet!
    Maar ik mediteert ook niet !
    Jammer eigenlijk besef ik nu !!

    • Martine schreef:

      Die staat al een hele tijd op mijn leeslijstje, maar hier in de bib nergens te vinden en ik koop zo weinig mogelijk boeken (zie mijn marie-kondo-opruim-blogs), al is al mijn geopruim voor niks geweest, haha!

  2. Marg Vlemmix schreef:

    Weet je wat ik heerlijk vind, als mijn man gaat zwemmen! Heerlijk, lekker in de douche een beetje aan klungelen…..

Laat een reactie achter bij AnnieReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.