De stelling is deze: ‘conflictvije kruispunten zijn levensgevaarlijk’.
Die conflictvrije kruispunten zijn namelijk helemaal niet conflictvrij. Ik stond er vanochtend weer te staan: in geen velden of wegen een auto te bespeuren, en als fietser duurt het uren voor ik eindelijk groen krijg en mag oversteken.
Deze zogenaamt conflictvrije situatie veroorzaakt prompt een tsunami aan conflicten in mijn brein: zie alles hier nu stilstaan, er is niemand op dit hele kruispunt, waarom sta ik dan al tien minuten stil? Met de fiets? MET DE FIETS?!!

Fietsers moet je verwennen. Zij zijn degenen die de stad leefbaar houden door ze niet met de auto te verstoppen en te vervuilen. Ze houden de lucht schoon en zichzelf gezond. Ze trotseren weer en wind terwijl de goegemeente in de file staat te stinken en de stoelverwarming nog een graadje hoger zet.
Maar op die zogezegd conflictvrije kruispunten worden fietsers dus helemaal niet verwend. Het is er zelfs nog erger: soms sta je als fietser in een heuse fietsfile van schoolgaande jeugd en maak je hetzelfde mee als bij het kruispunt aan de ring ter hoogte van Pelckmans: dat je het verkeerslicht drie keer groen en dan weer rood ziet worden voor je er eindelijk door kan. Met de auto kan ik daarmee leven, met de fiets is dat echt te zot.

Tja, zo kan ik ook conflicten uit de weg gaan: zorgen dat er gewoon niets meer beweegt, dan kan er ook niets gebeuren. Simpel. Probleem opgelost.
Probleem opgelost? Vergeet het maar. Want wat gebeurt er dan? Ik erger me zodanig aan de ridicule situatie waar ik als enige op een compleet leeg kruispunt voor rood sta te wachten. Dus: ik kijk nog eens goed naar rechts en naar links, en ik steek gewoon over. Door rood. Conflict opgelost en ik kan weer verder. Want bewegen willen we toch allemaal?