Komt het door al dat mediteren van de afgelopen jaren? Of simpelweg door ouder en wijzer te worden? Door het opgroeien van de kinderen waardoor vanzelf meer tijd en ruimte ontstaat? Doordat het zo goed met ze gaat? Komt het door mijn ‘zes minuten dagboek’ dat me dwingt keuzes te maken en prioriteiten te leggen en zo te vereenvoudigen? Komt het doordat er eindelijk genoeg rust is in mijn werkzame leven na het life event dat de jobverandering toch echt wel was – het daardoor opgewaaide stof had veel meer tijd nodig om te gaan liggen dan gedacht? Doordat de mindfulness op kruissnelheid gekomen is en daarmee een diepe wens gerealiseerd? Door de leraar die me genas van mijn dwangmatige verlangen om een roman te schrijven? Door het temperen van teveel ambities? Door het slijten van jeugdig idealisme? Of zijn het veel simpeler zaken: dat ik vaker op tijd in bed lig en zelden nog TV kijk sinds die naar boven verbannen is? Komt het door meer stil te staan bij alle rijkdom in mijn leven, de dankbaarheid die ik daar bewust voor voel en mijn zegeningen te tellen?

Ik weet het niet. Een beetje vanalles zeker?
Feit is dat ik rust ervaar in mijn onrustige hoofd en ik minder doelen op elkaar stapel. Dat er dagen zijn dat ik hooguit drie to do’s op de planning heb staan. En hoe goed dat voelt! Minder moetens maakt het leven zoveel leuker. Soepel meebewegen met wat de dag brengt, en op het einde daarvan zien dat er toch weer veel gedaan is.
Go with the flow, zoiets.

Vandaag leverde ik een column in voor de deadline van gezondNU, ruimde de tuinberging op, fietste naar Beerse voor krant en koffie, mediteerde, schreef dit blogje, ging plasma geven, besprak met de man van de bureaukasten hoe de meetfouten hopelijk gecorrigeerd kunnen worden, at middag met man en één zoon, ruimde mijn mailbox op en ging nog zwemmen ook.
Best een productieve dag naargelang het gemak waarmee dit alles zich voltrok. En toen was het nog niet eens avond.