corona. Of wat anders?

Een schitterende lentezon wenkt uitnodigend. Ik fiets met een licht zomerjasje naar de post om een kaart naar mijn zoon in Zweden te sturen. Zelfs het zomerjasje is nog te warm. Onderweg zie ik ouders hun kinderen en honden uitlaten. Een kleuter op een step zet er flink de vaart in. Ze moet haar energie kwijt nu ze niet naar school mag.
Op een grasveldje langs het kanaal spot ik een picknickend koppeltje. Knus naast elkaar op een dekentje nippen ze van hun glaasje rosé. Uit de picnickmand naast hen puilt een familiezak chips.

Ik heb nog een uurtje voor ik weer aan het werk ga, en meestal maak ik van dat soort tijd-cadeautjes gebruik om even binnen te wippen in mijn favoriete koffiebar voor een cappuccino en de krant of loop even de bib binnen, maar dat zit er nu niet in. Alles is dicht. Zelfs een terrasje doen kan niet meer. Terwijl die met zo’n eerste lentezon vol zouden zitten.
Het zijn gekke tijden. De hele corona-crisis brengt onverwachte dingen met zich mee. Zoals daar zijn:
Nieuwe woorden: ‘presenteïsme’. Scheef bekeken worden omdat je een keer hoest op je werk en prompt als een paria behandeld wordt. Naar huis jij!
Nieuwe invullingen van nieuws: we zijn massaal verslingerd aan het journaal en kranten zijn al uitverkocht tien minuten nadat ze in de rekken liggen.
Nieuwe zotte rages: de wc-papier hamsteraars en de geweldige memes en filmpjes die dat oplevert.
Nieuwe zingeving: ik heb mijn job nog nooit zo nuttig en belangrijk gevonden als vandaag.
Nieuwe verschijningsvormen van de homo profiterus (gelukkig een kleine minderheid) – fake een snotneus en de dokter schrijft je verplicht een week huisarrest voor – en de homo hypochondricus. Voor de eerste zijn het gouden tijden, voor de laatste barre tijden.
Wij huisartsen triëren ons een breuk, halen de zieken eruit en stellen gerust waar het kan.
Nieuwe en creatieve vormen van zorgen voor elkaar. Hartverwarmend om te zien hoeveel solidariteit kan ontspruiten aan een flinke crisis.
We herontdekken de waarde van dingen die we altijd vanzelfsprekend gevonden hebben: het plezier van een terrasje doen, samen op café, à volonté boeken lenen in de bib. Zo vanzelfsprekend blijkt dat helemaal niet. Als dit alles over is, gaan we er met eens zoveel plezier van genieten!

We ontdekken gekke gewoontes: nooit geweten dat we zoveel aan ons gezicht zaten!
Eindelijk leren we komaf maken met slechte gewoontes: die voorhistorische fixatie op contant geld. Weg ermee! Alles met de kaart betalen voortaan.
Eindelijk leren we fatsoenlijk en vaak genoeg onze handen wassen. Wat we dus altijd al zouden moeten doen, en zeker in het griepseizoen.
Eindelijk mogen huisarten in België telefonische consultaties doen. In Nederland is dat de normaalste zaak van de wereld, hier is het totaal nieuw. Hopelijk mogen we dat ook na de corona-crisis nog blijven doen, anders is dit de processie van Echternach.

We realiseren ons weer wat een wonder gezondheid is. Hoe dankbaar we daarvoor mogen zijn.

In mijn zomerjasje fiets ik verder. Volgende shot: de camera achtervolgt me dicht op de huid, onheilspellende muziek contrasteert fel met het onschuldige tafereel van vrouw-op-de-fiets-in-de-zon, de sfeer slaat om, je voelt dat er iets gaat gebeuren. Ze fietst naar de boekhandel, staat aan de toonbank te praten met een verkoopster die verontschuldigende gebaren maakt. ‘Helaas de e-readers zijn compleet uitverkocht’. De camera zoomt uit: straten zijn verlaten.
Laatste shot: de vrouw zit voor TV en kijkt naar het nieuws.
Haar mond valt open. Het land in soft lockdown. Het hing in de lucht, en nu is het een feit. Niet te geloven en toch waar.

Ik ben blij met de duidelijkheid, ik ben blij met de dappere besluiten van de regering. Ik hoop dat het nog op tijd is. Ik denk het wel.
Zorg voor jezelf, zorg voor elkaar, we komen hier samen wel door!