dagboek van een huisarts aan het coronafront #9

Joehoe, het leek wel luilekkerland in het keukentje van onze praktijk. Mondmaskers, beschermingspakken en ontsmettingsgel! Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Wat een opluchting dat we nu eindelijk onszelf degelijk kunnen beschermen als we stilaan meer en meer zieke patiënten moeten gaan onderzoeken, als dat na telefonische inschatting noodzakelijk blijkt.
Nu ben ik van nature niet bang aangelegd, maar ik voelde een grote weerstand om met huisgeknutselde bescherming dit virus tegemoet te moeten treden. Het zou toch vreemd zijn om te moeten kiezen tussen je patiënten niet in de steek laten of je eigen veiligheid verwaarlozen. Ik wil bij het uitoefenen van mijn vak niet gedwongen worden onverantwoorde risico’s te lopen.

Ik wil niet ziek worden en niemand ziek maken. Ik wil kunnen blijven werken. Niet uitvallen is belangrijk om genoeg dokters op de been te houden, net als in alle gelederen van de zorg- en essentiële beroepen. Stel je voor dat ons huisvuil niet meer opgehaald wordt, dat de winkelrekken leeg blijven en dat ons wc papier écht op is. Dán gaan we pas een crisis meemaken! En dat bovenop de huidige… ik moet er niet aan denken.

Wouter Beke bekende ‘er slecht van geslapen te hebben’ zolang hij niet zeker wist dat het vliegtuig met de lading mondmaskers geland was. Zijn lichaamstaal was oprecht, ik zag een glimpje échte menselijkheid, en dat zie ik duizend keer liever dan politici die perfect het script van hun debatfiches acteren.

Vooralsnog blijft het rustig aan het Coronafront. De dagen zijn soms rustiger, maar wel veel langer: huisartsen schakelen hun praktijktelefoon pas om 22u over naar de wachtdienst. We hebben ons aangepast aan de nieuwe werkelijkheid, we doen ons werk nu anders en de nieuwe routines raken vertrouwd. De eerste golf van veranderingen is verteerd, dit is het nieuwe normaal. De zon schijnt. De kinderen bakken pannenkoeken. Ik heb voor het eerst dit jaar de hangmat opgehangen.
Vlak vóór het invallen van de lockdown, was mijn grootste – en overduidelijk irrationele – bekommernis of ik wel genoeg boeken in huis zou hebben. Alsof ik tijd zou hebben om boeken te lezen! Maar nog steeds in afwachting van de grote storm, heb ik vandaag voor het eerst weer wat kunnen lezen. Vijf bladzijden. Hooguit. In mijn hangmatje. Toen viel ik in slaap.

Hou jullie goed! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet naar spoed zonder overleg met je huisarts.

… hopelijk ligt je huisarts niet in coma in een hangmat.