dagboek van een huisarts aan het coronafront #9

Joehoe, het leek wel luilekkerland in het keukentje van onze praktijk. Mondmaskers, beschermingspakken en ontsmettingsgel! Ik voelde me als een kind in een snoepwinkel. Wat een opluchting dat we nu eindelijk onszelf degelijk kunnen beschermen als we stilaan meer en meer zieke patiënten moeten gaan onderzoeken, als dat na telefonische inschatting noodzakelijk blijkt.
Nu ben ik van nature niet bang aangelegd, maar ik voelde een grote weerstand om met huisgeknutselde bescherming dit virus tegemoet te moeten treden. Het zou toch vreemd zijn om te moeten kiezen tussen je patiënten niet in de steek laten of je eigen veiligheid verwaarlozen. Ik wil bij het uitoefenen van mijn vak niet gedwongen worden onverantwoorde risico’s te lopen.

Ik wil niet ziek worden en niemand ziek maken. Ik wil kunnen blijven werken. Niet uitvallen is belangrijk om genoeg dokters op de been te houden, net als in alle gelederen van de zorg- en essentiële beroepen. Stel je voor dat ons huisvuil niet meer opgehaald wordt, dat de winkelrekken leeg blijven en dat ons wc papier écht op is. Dán gaan we pas een crisis meemaken! En dat bovenop de huidige… ik moet er niet aan denken.

Wouter Beke bekende ‘er slecht van geslapen te hebben’ zolang hij niet zeker wist dat het vliegtuig met de lading mondmaskers geland was. Zijn lichaamstaal was oprecht, ik zag een glimpje échte menselijkheid, en dat zie ik duizend keer liever dan politici die perfect het script van hun debatfiches acteren.

Vooralsnog blijft het rustig aan het Coronafront. De dagen zijn soms rustiger, maar wel veel langer: huisartsen schakelen hun praktijktelefoon pas om 22u over naar de wachtdienst. We hebben ons aangepast aan de nieuwe werkelijkheid, we doen ons werk nu anders en de nieuwe routines raken vertrouwd. De eerste golf van veranderingen is verteerd, dit is het nieuwe normaal. De zon schijnt. De kinderen bakken pannenkoeken. Ik heb voor het eerst dit jaar de hangmat opgehangen.
Vlak vóór het invallen van de lockdown, was mijn grootste – en overduidelijk irrationele – bekommernis of ik wel genoeg boeken in huis zou hebben. Alsof ik tijd zou hebben om boeken te lezen! Maar nog steeds in afwachting van de grote storm, heb ik vandaag voor het eerst weer wat kunnen lezen. Vijf bladzijden. Hooguit. In mijn hangmatje. Toen viel ik in slaap.

Hou jullie goed! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet naar spoed zonder overleg met je huisarts.

… hopelijk ligt je huisarts niet in coma in een hangmat.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “dagboek van een huisarts aan het coronafront #9

  1. Ann Leysen schreef:

    Je zou denken dat het monster dat corona is net voor meer angst bij mensen met OCD zorgt, maar – en hier spreek ik in eigen naam – je kan je niet voorstellen wat voor ongelooflijke rust er over me heen gedaald is. Is dit waar ik al die tijd onbewust naar verlangde? Social distancing. Op 1,5 meter van mekaar in de supermarkt. Allemaal aanschuiven netjes in de rij waarbij iedereen schijnbaar zeeën van tijd heeft? Geen gedrum. Gedaan met het jachtige leven. Staan we er eigenlijk wel eens bij stil waar we allemaal in Godsnaam mee bezig waren. Sneller, harder, meer… Ook zeer confronterend hoe je (net voor de strikte maatregelen in gingen) plots OCD-ers in spé in huis krijgt. Zo bv. de Telenet-installateur die plots geen deurklinken meer durft aanraken, na het vervangen van de modem in allerijl zijn handen wil wassen (en stiekem een schuursponsje neemt om te schrobben alsof zijn leven er van afhangt – wat ook zo kan zijn). En na het afdrogen (in de lucht uiteraard, een handdoek kan er niet aan te pas komen) niets meer aanraken, dat spreekt voor zich. Hallucinant om te zien hoe je eigen gedrag dat zo afweek van de norm al die jaren plots de modus vivendi wordt voor heel de goegemeente. En dat allemaal zonder schaamte. Ik vraag me af of dit gaat resulteren in een toename van OCD-patiënten. Het is dat ik hier geen gastschrijvers zie passeren of ik kon er een mooi blogje over opzetten. Confronterend.

  2. Ann Leysen schreef:

    Hopelijk had je een fijne verjaardag, Martine! Ik geef dit artikel even mee (je hoeft deze reactie niet te posten). Zo herkenbaar dat het me angst inboezemt voor wat komen moet voor velen. https://www.standaard.be/cnt/dmf20200326_04903499 Ik zou een blog moeten beginnen over ‘leven met OCD’. Het lijkt me dat ik nog wat tips kan geven om angsten te overwinnen…

Laat een reactie achter bij Ann LeysenReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.