Weinig nieuws van het coronafront vandaag, ik bevind me op deze alweer schitterende zonnige dag in de verre achterhoede.
Je begint bijna te hopen dat de onheilstijdingen niet uit gaan komen, dat we nu al aan de fase komen van flattening the curve. Dat de continu aanwezige onheilspellende dreiging overwaait zonder voluit los te barsten. Ondertussen: de boer hij ploegde voort, en de huisarts triëerde voort.

Viroloog Ab Osterhaus, ‘de Nederlandse Marc Van Ranst’ noemt Belgie ‘een voorbeeld’ in De Morgen. Dat we dat nog gaan meemaken! Ik zie het zo voor me hoe Nederland daarmee lacht als een boer met kiespijn. Ik heb er zelf bijna twintig jaar gewerkt en weet heel goed dat de Belgische huisartsgeneeskunde daar geen hoog aanzien heeft.

Ik ben ondertussen veel aan het lezen, voel me relatief ontspannen. Krachten verzamelen voor de strijd ofzo. Vandaag hele ’to-do-postbakje’ leeg gewerkt. Al die onnozele dingen die er zo lang liggen te liggen soms omdat je niet goed weet wat je ermee wil doen, maar wegdoen kan ook weer niet.
En lekker aan het lezen: ‘Zeldzame aarden’ van Sandro Veronesi.

Verder heb ik ein-de-lijk eens het mapje ‘Mijn wensen voor mijn gezondheidszorg’ ingevuld. Dat gaat over vroegtijdige zorgplanning, dus: wat wil je wel en wat wil je niet als je in een kritische medische situatie terecht komt? Niet dat ik bang ben om nu ineens doodziek te worden, maar eigenlijk: je weet het nooit. We sluiten verzekeringen af bij de vleet voor alle mogelijke en onmogelijke risico’s, maar nadenken over onze wensen in het licht van het einde, daar houden we ons het liefst verre van. Al kan het ook morgen gebeuren. Een auto rijdt je overhoop, je krijgt kanker of je hebt Covid te pakken.
Morgen ben ik jarig, ik word 52. Dat is dik over de helft. Totnutoe ben ik een zondagskind geweest en ik hoop dat nog lang te mogen blijven, maar ik vond vandaag een mooie dag om eens naar die andere kant te kijken, ik had er tijd en ruimte voor in mijn hoofd. Dus heb ik het boekje ingevuld. Dat was niet eens zo moeilijk. Corona epidemie of niet, laat ons durven nadenken over ons einde om daarna met nog meer goesting elke dag te vieren dat we hier gezond op deze aardbol rond mogen kuieren.

Als ik sterf, dan weten ze thuis in ieder geval welke muziek ze mogen spelen in de kerk (Stabat Mater, de versie met Barbara Bonney en Andreas Scholl bijvoorbeeld, of het Adagio for strings van Samuel Barber. Al kan ik de gezangen van een Gregoriaanse mis ook enorm smaken.)
En ook dat er niets nodeloos moet gerekt worden. De huidige Corona-crisis drukt ons weer met onze neus op het feit dat niemand wint bij therapeutische hardnekkigheid. Met mededogen loslaten kan van een troostende schoonheid zijn.

Nog even over mededogen: Psychiater Edel Maex stond ook in de krant. Onze Belgische mindfulness-man. Hij ziet kansen in deze crisis. Ik heb al genoeg gehamerd op het nut van starten met mediteren in deze rare tijden, dus ik zeg er niets meer over. Maar als hij het zegt…

Tot zover de achterhoede van het coronafront… morgen naar de voorhoede: ik doe voor het eerst de huisbezoeken bij verdachte patiënten. Van kop tot teen ingepakt en met auto met chauffeur. Ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Ik hou jullie op de hoogte. En ondertussen:
hou jullie goed! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet naar spoed zonder overleg met je huisarts.