dagboek van een huisarts aan het coronafront

#14 Pauzeknop voor de introvert

Vannacht droomde ik dat ik op de Gentse Feesten was. We stonden bij Sint Jacobs en amuseerden ons kostelijk. Plots besefte ik dat we daar helemaal niet mochten zijn, dat we zelfs strafbaar waren. Ik begon iedereen uit elkaar te duwen: ‘Pas op, we moeten ruimte maken, social distance, iedereen weg hier!’
Wat deed ik überhaupt op die Gentse Feesten? Feesten en massa’s zijn niks voor de introvert in mij.
En toen werd ik wakker. Het was al over negenen. Ik heb de kunst van het uitslapen herontdekt. Maar ook dat was niet helemaal waar: ik was even vergeten dat het zomeruur was ingegaan. Het weekend was een uur korter geworden.

Ik geniet enorm van dit vrije weekend. Het gekroonde virus beheerst voortdurend mijn dagen en nachten, en tegelijk heb ik me in geen tijden zo ontspannen gevoeld. Het is een vreemde contradictie. Ik had me aangemeld voor een extra shift op het callcenter dit weekend, maar er was zoveel aanbod van andere huisartsen dat ze me niet nodig hadden. Een heel vrij weekend dus.

Mijn ontspannen gevoel komt voornamelijk voort uit het effect van deze lockdown op de wereld. De rust en stilte, de eenvoudige duidelijkheid van de dagen, het vertraagde ritme, dat alles is voor een introvert als ik een zegen. Een introvert is, voor alle duidelijkheid, géén verlegen muurbloempje, een introvert is iemand die zijn energie haalt uit zijn binnenwereld. Dit in tegenstelling tot de extravert, die zijn energie haalt uit de buitenwereld, uit interactie met anderen. De wereld is ingericht op de extraverten. De overgrote meerderheid van de mensen is extravert. En wij introverten, doen ons leven lang al wat we moeten doen: ons aanpassen aan een wereld die eigenlijk niet op onze maat is. Die ons niet echt past. Dat is niet erg, maar dat kost energie.
Deze keer past de wereld ons als gegoten. Je kunt je niet voorstellen wat een genot dat is. En zo houden we ineens bakken energie over. (vraag maar aan mijn man en kinderen!)
Extraverten kunnen zich nu dus een béétje inleven in hoe dat in normale omstandigheden voor de introverten moet zijn.

Als de wereld er toch op ingericht is, waarom zijn we dan niet allemaal extravert? Wat hebben we aan die einzelgängende introverten? Afgelopen november bezocht ik in de ‘Knappe Koppen’-reeks van het Heilig Graf een lezing van Veronique Jochems (coach Huis voor Veerkracht) over hoogsensitiviteit. En al is hoogsensitiviteit niet hetzelfde als introversie, er is een flinke overlap tussen beide.
Jochems vertelde over het belang van hoogsensitieven in de samenleving: deze 10-15% van de bevolking moet ‘de kudde alarmeren bij gevaar’. Schrijf ons dus voorlopig maar niet af.

Jochems vertelde ook wat kan helpen als de hoogsensitieveling zich overspoeld voelt door prikkels: een coldpack in je nek leggen (het cerebellum snoert het stressbrein zo de mond), alfa muziek (kun je gewoon zo intypen in het zoekvenstertje van je Spotify) en ademhalingstechnieken. (Nee, ik zal van deze gelegenheid geen misbruik maken om weer te hameren op het belang van mindfulness en meditatie.)
En wat dus ook helpt, zo heeft deze introverte light hoogsensitieveling aan den lijve ervaren: het gekroonde virus dat de wereld heeft gekalmeerd – zij het helaas op een lugubere manier.

Een bloemlezing aan wat ik recentelijk in dit verband zoal tegenkwam in columns en artikels van zich outende introverten allerhande:
– muzikant en theatermaker Nele Van den Broeck in De Standaard op 9 maart: ‘Misschien zal ik op een dag eenzaam wakker worden. Maar de eenzaamheid komt sowieso voor iedereen, getrouwd of niet. Ik heb boeken, muziek, en een iets te levendig innerlijk leven. Ik ben er klaar voor.’
– Marc Coenen in De Morgen op 28 maart: ‘Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven in training ben geweest voor het leven dat we nu hopelijk maar even moeten leven. Diep in mij schuilt een kloosterling,…’
– Schrijver en columnist Marnix Peeters dit weekend in De Morgen, Zeno bijlage: ‘Hopelijk levert het straks iets op, antwoordde ik. Gaan mensen zeggen: het leven is best ook plezierig met minder.’
– artikel ‘Daten in tijden van isolatie’ in De Morgen gisteren: ‘Je kunt normaal nog zo’n druk sociaal leven hebben, nu die activiteiten allemaal wegvallen, gaapt voor velen ineens het grote zwarte gat. Maar uiteindelijk ben je zélf dat grote zwarte gat. Want wie bang is voor zijn eigen vier uren, vindt het vooral moeilijk zich rustig op zichzelf terug te plooien.’
– Journalist en columnist Luuk Koelman op zijn eigen site 22 maart: ‘Schrijven over Corona in huize Koelman is net alsof het leven buiten zich eindelijk aanpast aan het leven binnen. Iedereen een kluizenaar!’
– en de grappigste: in een artikel in De Standaard Magazine over de pijn van het afgewezen zijn op 14 maart: ‘Wij zitten hier thuis weleens te fantaseren over een editie van Expeditie Robinson met alleen maar introverte deelnemers. We stellen ons dan de stilte voor op het eiland, waar iedereen even zijn boom opzoekt en na een uurtje of zo zegt: ‘Euhm. Ik heb zo zitten denken. Misschien moeten we niet meteen ál die bananen plukken.’

Yuval Noah Harari in De Morgen dit weekend: ‘Ja, de storm zal overwaaien en de mensheid zal hem overleven. De meesten van ons zullen nog in leven zijn, maar we zullen in een compleet andere wereld leven’.
Mag er nog één goed ding voortkomen uit deze crisis, laat het dan zijn dat de wereld een beetje stiller blijft (nee, ik ga níet vrijwillig mee house-partying!), op maat van de mensen met een kluizenaarszieltje. Wie weet heeft de extravert daar ook wat aan.


Bericht bij deze óók aan de extraverten: ? Blijf in uw kot, en hou u goed! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet direct naar spoed.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “dagboek van een huisarts aan het coronafront

  1. Bernadette Drees schreef:

    Dat is nu écht een visie naar mijn hart en ziel…
    Moge we ook nà corona nog kunnen genieten van een slow down leven ?

Laat een reactie achter bij Marg VlemmixReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.