* Heel Vlaanderen fietst *

Vandaag tweede shift in het callcenter gedraaid. Goed te doen, een stukje rustiger dan vorige keer (het mooie weer zeker?) maar wat vooral opvalt: flink verbeterde en vereenvoudigde procedures. Het is natuurlijk allemaal wat zoeken en bijsturen, want wie heeft dit ooit meegemaakt, maar we blijken met zijn allen fast learners, en voortschrijdend inzicht wordt snel geïmplementeerd.
Artsen raken meer vertrouwd met de nieuwe manier van werken, en patiënten beginnen het ook te kennen. Ze zijn blij met telefonische hulp, adviezen of soms gewoon geruststelling. Zoals de jongeman die zich kortademig en moe voelde en zich zorgen maakte over de verhoogde hartslag op zijn Fitbit. Nu viel dat erg mee met die hartslag: gewoonlijk had hij 65 per minuut maar nu rond de 75, en daar was hij was toch niet gerust op. 
Het was vooral stress: slechte nachten, onrustige en drukke dagen met kleine kinderen thuis en thuiswerk. En dan gaat een mens al eens wat hyperventileren. Dat je daar kortademig van wordt en je hartslag iets verhoogt, hoeft gelukkig geen Covid te heten. Hij was blij met de geruststelling.

Dat het wat rustiger is, komt niet alleen door het mooie weer. Door alle maatregelen nemen ook andere infectieziekten dan Covid af. We hoesten en proesten elkaar niet meer vol met alle andere bacillen en virussen die normaal vrijelijk rondwaren; en ook scholen en crèches zijn als kweekvijvers van infectieziekten buitenspel gezet.
Doordat veel mensen technisch werkloos thuis zitten, zien we amper nog overbelastingsklachten, al zien we die wel optreden in de groep die ineens fanatiek is beginnen wandelen, fietsen of joggen.
Huis-, tuin- en keukenongelukjes zoals snijwonden en ongevalletjes zien we ook opvallend minder ondanks dat er nu extra veel gepoetst en geklust wordt. Maar iets meer rust houden na een accidentje kan nu makkelijker als je toch niet naar het werk hoeft. En mensen denken iets te vaak dat wij in de zorg allemaal overbelast zijn en durven niet bellen of zijn bang om in wachtkamers Covid op te lopen. Voor de goede orde: we zijn níet overbelast. (spoedartsen, longartsen; IC artsen en verpleegkundigen soms wel, maar huisartsen nog lang niet). We staan paraat om gewoon ons werk te doen.
Allemaal pionnetjes in een goed geolied team. Dat werkt heel prettig.

Het ging dus prima vanochtend op het callcenter. Én er waren koffiekoeken deze keer. Zo hoort dat.
Tussendoor had ik tijd genoeg om de immer overlopende mailbox wat bij te werken. Ik kwam een enquête tegen die peilde naar de mentale gezondheid van zorgverleners. Ach, waarom niet, ik doe die onderzoekers een plezier en vul snel dat ding in. Alles goed met mij, danku. Nee geen behoefte aan psycholoog, psychiater, slaappillen of kalmeringsmiddelen. Ja, bewegen doe ik ook genoeg, en nee, supergezond eet ik nu niet. Ik snoep teveel…  (Ik sluit me aan bij de verzuchting van Mark Coenen, één van mijn favoriete columnisten: ‘Ook ik heb stilaan geen troost maar een dieet nodig’.)
Het excuus voor die nood aan suikershots is de onzichtbare en moeilijk te vatten dreiging die constant in de onderstroom aanwezig is.
Vraag negen was echter een confronterende: hoeveel alcohol drinkt u normaal per week? Euhm, nul tot één glas denk ik zo.
En nu? Euhm, minstens vijf…

Als het in de namiddag begint te kriebelen, moet ik gaan bewegen. Ik stap op de fiets en bij gebrek aan doelen, fiets ik maar naar Oud-Turnhout om aan een patiënt het voorschrift vitamine D te brengen dat hij nooit is komen ophalen. Al is dat minder belangrijk nu de zon zo heerlijk schijnt.
Redelijk opzettelijk verdwaal ik op de terugweg en fiets meanderend over drukke fietsknooppunten weer naar huis. (Het lijkt de Vlaamse variant wel van het niet kapot te krijgen succesnummer ‘Heel Holland beweegt’. Bij ons is dat ‘Heel Vlaanderen fietst’)
Onderweg registreer ik volgende notes to self:
1. volgende keer korte broek aantrekken. Er mag al zoveel niet in Covid-tijd maar een verbod op het kweken van een kleurtje is nog niet uitgevaardigd voor zover ik weet.
2. een zeemleertje is ook niet overbodig op dit keiharde zadel. Of een bomma-bontjes-zadelhoes natuurlijk. Weerzinwekkend lelijk maar oh zo fijn aan uw gat
3. Ijswens is open! Gelukkig heb ik geen geld bij. Daar kan je nu toch niets mee doen.
4. Idem voor Zwaluwhoeve. Om dezelfde reden laat ik ook daar het overheerlijke ijs aan me voorbijgaan.

Voilà, mijn Aperol Spritz is leeg en mijn blog is af. De fles Aperol is overigens ook bijna leeg. Volgende keer een grotere fles kopen, dan lijk ik minder een drankorgel.
En toen kwam er een olifant met een lange snuit maar – zet u schrap en hou u vast aan de takken van de bomen – dit coronaverhaal is nog lang niet uit. (kapotte spatiebalk of niet!)
Dus: #blijfinuwkot (maar kom er zeker ook af en toe uit met dit mooie weer om wat te bewegen!), #wasuwhanden, hou u goed en geniet van de zon???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.