* nachtwacht *

Stiekem had ik natuurlijk gehoopt op net zo’n fijne rustige wacht als de collega in de vorige blog, maar dat zat er voor mij niet in. Vrolijk en wel zwaaiden we bij de aflossing de dagshift uit en kort daarna had ik mijn eerste consultatie in de container waar we de mogelijk Covid-besmette patiënten onderzoeken. Omgekleed in mijn ghostbuster-pak toog ik naar buiten en werd pardoes overvallen door een – terecht – boze dame die me toeriep ‘ik sta hier al anderhalf uur te wachten op de parking en nu gaat gij eerst een andere patiënt onderzoeken?!’
Bleek dat het callcenter het laatste uur de raadplegingen was vergeten door te geven aan de wachtpost…
Met een flinke achterstand moesten we dus spoorslags flink de handen uit de mouwen steken. Gelukkig was het heel rustig met huisbezoeken, dus mijn collega sprong meteen bij en zo was tegen middernacht zowel de parking als de wachtzaal leeg. Oef. Het gaat allemaal wat trager in die containers met alle ontsmettingsrituelen tussen de patiënten in, maar op die ene boze mevrouw na waren de mensen vooral heel vriendelijk en geduldig. Ze hebben er alle begrip voor dat alles nu langer duurt.

De heerlijke ‘feed the nurses’ maaltijden van Hendrickx Feesten in de koelkast zijn ook zeer welgekomen om de moraal hoog te houden. Bij gebrek aan nurses op de wachtpost, aanzien we onszelf maar als nurses. Zorgen is zorgen, hè?

Wat ik verder vooral begon te merken deze nachtdienst, waren twee zaken: 1. de uitgestelde pathologie begint door te wegen en 2. de psychische last wordt steeds zwaarder om dragen. Voorbeelden van dit laatste: een moeder die belt voor haar zoon die twintig pillen tegelijk heeft ingenomen van zijn antipsychotische medicatie. Gelukkig een super adequate moeder en een superhandig vergiftigingen-programma dat ons beiden kon geruststellen: intoxicatie mild, geen behandeling nodig. Ik belde voor de zekerheid toch maar even de psychiater van wacht uit bed, maar die was ook akkoord met de voorgestelde aanpak van watchfull waiting.
En een jonge vrouw die voor de zoveelste keer gehecht moest worden aan een flinke snijwond.

Voorbeelden van die uitgestelde pathologie: een man wiens bloedwaarden verslechterd waren maar amper informatie kon krijgen van zijn specialist en die letterlijk snákte naar een normale raadpleging met genoeg tijd voor uitleg en het opmaken van een plan van hoe verder. En een mevrouw met buikpijn bij wie ‘iets gezien was op de CT’ maar het vervolgonderzoek was allemaal opgeschort en daar wordt een mens natuurlijk angstig en onzeker van. En dan krijg je… buikpijn. Op de wachtpost kan ik met mijn beperkte instrumentarium natuurlijk alleen maar vaststellen dat er niks acuuts aan de hand is en dat het verder via de eigen huisarts moet opgevolgd worden. Maar het wordt wel tijd dat we terug afspraken bij specialisten kunnen gaan maken om niet-superdringende maar wel belangrijke vervolgonderzoeken uit te voeren.

Met het geweldig functionerende callcenter vóór de wachtpost raken onnodige consulten er niet meer door, behalve deze: ‘ik heb dringend een voorschrift voor mijn anticonceptiepil nodig’! Hoezo is dat iets voor spoed? Geen seks of gewoon een condoom gebruiken, is ook een optie. Zo had ze het nog niet bekeken… Ik heb het voorschrift maar meegegeven, ze was er nu toch, maar ik heb ook duidelijk gemaakt dat dit echt wel misbruik van de wachtdienst was.

Nog een afknapper: ik moest een keelonderzoek doen in de infectie-container en er bleek nergens een gezichtsscherm te zijn. Keelonderzoek wordt al echt afgeraden, en als het echt moet, dan minstens met gezichtsscherm. Verdwenen… nergens meer een spatscherm te bespeuren. Het is een uiterst treurige zaar, maar blijkbaar verdwijnen er regelmatig zaken uit de containers. Ik kan en wil niet geloven dat dit door collega’s gebeurt. Maar hoe anders?

Verder zijn veel mensen heel ongerust (zoals de 70-jarige vrouw die sinds een paar uur blaasjes voelde in haar mond maar verder totaal niet ziek was en die niet wist of ze nu nog mantelzorg mocht verlenen aan haar 90-jarige moeder) of slecht geïnformeerd: ‘Ik slaap zo slecht, mag ik mijn apnoemasker dragen? Want dat durf ik al een week niet meer,’ en ‘wat mag ik mijn dochter van 17 geven voor haar keelpijn?’ (het verhaal over het risico van brufen en andere NSAID’s bij mogelijk Covid is al naar het rijk der fabelen verwezen maar de eerdere geruchten daarover blijven lang nazinderen)

Er bleef niet veel slaaptijd over, maar goed slapen is toch al een onmogelijke opgave in een nachtdienst. Toch viel de vermoeidheid achteraf goed mee. Lekker op deze vrije paasmaandag een paar uur liggen bingewatchen (kijk de heerlijke Zweedse serie ‘Bonusfamiljen’ op Netflix!), even geskypet met de zoon in Zweden die een fijne roadtrip had gemaakt met twee vrienden in het enige Europese land waar een mens nog kan genieten van niet-essentiële verplaatsingen en daarna scheen de zon alweer en was er tijd voor de vaste lockdown rituelen: een wandeling, een blog en een Aperol. Met een therapeutische dosis slaaptekort tikt de Aperol eens zo hard aan. Ook therapeutisch als je het mij vraagt.

#blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en geniet van de zon???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.