* kaarslicht in de koffiebar *
Eigenlijk zijn er maar twee dingen die ik – een heel klein beetje – mis: bibliotheken en koffiebars. Mijn favoriete koffiebar in de Herentalsstraat was jarig vandaag. Het feestvarken werd een ferme peuter van twee maar een feestje zat er niet in.
En toch had ik behoefte aan een pauzemomentje buiten de praktijk, want het beloofde een eivolle dag te worden. Op een bankje in het park durf ik al lang niet meer te gaan zitten. In het begin van de lockdown heb ik dat nog wel eens gedaan, en een politiecombi die toen langs reed stopte niet eens. Hadden ze dat wel gedaan, dan had ik mijn verhaal klaar: een huisarts die even uitrust van de dagelijkse telefoonmarathons, die gingen ze wel met rust laten.
Maar ondertussen zijn de regels steeds strenger geworden en ik heb geen 250 euro over voor een pauzemoment. (al zijn de pauzemomentjes samen met onze secretaresse op het terrasje van de praktijk tussen de afvalcontainers ook bijzonder gezellig ?)
Op goed geluk fietste ik vandaag dan maar eens lang de kapel in de Herentalsstraat. En yes, die was gewoon open! In normale omstandigheden al een eilandje van rust in de stad, was het nu helemaal een hemeltje op deze geteisterde aarde.
De kapel hing trouwens vol met bedankingen en aansporingen voor helden en andere gedoodverfde zorgverleners.
Ik zat er even te mijmeren, stak een kaarsje aan voor de dochter van lieve vrienden. Alweer een slachtoffer van het virus. Ze ligt opgenomen en heeft zuurstof nodig. Haar mama waarschuwt in een berichtje: ‘We houden ons hart vast. Voorzichtig zijn he. Gevaarlijk virus.’
En ik dronk er mijn koffietje. Bij gebrek aan koffiebar, promoveer ik de kapel tot koffiebar. Voor elk probleem is een oplossing.
Al zal Charles Darwin geen koffiebar-surrogaat voor ogen hebben gehad toen hij zijn beroemde uitspraak “It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent. It is the one that is most adaptable to change” deed.
Opgekikkerd begaf ik mij ik naar het tweede deel van de werkdag: een shift in de containers. Waar ik bij aankomst op de reservelijst bijk te staan en dus helemaal niet had hoeven komen. Dat is nu al de tweede keer. Corona maakt van mij een kieken zonder kop.
Dat brengt me dan weer op een mail die een patiënte me stuurde omdat ze stilaan gek begon te worden van de quarantaine. Haar man kon haar echter gerust stellen. Omdat ook psychiaters het te druk hebben werden er criteria opgesteld om te bepalen wanneer je gek wordt en dus naar de psychiater moet: ‘Wanneer je in deze tijd van corona tegen je planten begint te praten, is dat volstrekt normaal en hoef je geen afspraak te maken.
Wanneer echter de planten beginnen terug te praten dan moet je dringend naar de psychiater.’
Ik heb niks met planten dus zover zal het met mij niet komen, en tegen de onverwachte vrije uurtjes zeg ik geen nee natuurlijk. Tijd om een blogje te schrijven op de dag dat ik vreesde daar voor het eerst geen tijd voor te hebben, want ik heb ook nog wachtdienst tot middernacht.
En zo werd blogje nummer 30 een feit en ga ik nu mijn tas inpakken om nog een paar uurtjes wacht te gaan doen. Hou het rustig! Dan probeer ik ook mijn hoofd erbij te houden.
#blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en wees gerust, de zon komt snel terug???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! (niet voor die zon hè) Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.
