#31 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* koninklijke behandeling *

De koning is jarig vandaag. Hiep hier hoera, lang leve de koning!
Ik denk er ook maar pas aan als ik mijn man op deze mooie ochtend in de tuin zie schoffelen. Man werkt thuis, en als hij thuis werkt zit hij minstens acht uur achter elkaar vastgeplakt op zijn bureaustoel. Natuurlijk mopper ik daar als huisarts en echtgenote over, hoe slecht dat wel is en dat hij minstens elk uur even zou moeten opstaan en iets anders gaan doen. Al is het maar voor twee minuten. Of liever nog dat hij een deel van zijn werkdag staand zou werken. Maar het mag allemaal niet baten. De koning krijgt hem wel van zijn stoel. Want als de koning jarig is, hebben alle militairen vrij en is mijn man dus even vrijgesteld van zijn stoel en heeft hij tijd om het camouflagenet op te hangen boven ons terras. Want met die felle zon wordt het nu al te warm wordt in ons kot.

Hoe zou de koning het ondertussen stellen in zijn kot? Een beetje klein behuisd als hij is, ben ik daar wel eens bezorgd over. En als de koning ineens door zijn rug gaat, belt hij dan zijn huisarts?
In ieder geval worden patiënten hier als koningen behandeld. Tijdens mijn wachtdienst ving ik een telefoongesprekje op aan de balie. Een vrouw was door haar rug gegaan, en vroeg om een huisarts. De secretaresse bood hierop meteen een huisbezoek aan. ‘Want,’ zo zei ze tegen de dame aan de telefoon, ‘ik veronderstel dat u niet tot hier kan komen?’
Terwijl we notabene tegenwoordig de luxe van een triage arts hebben die elke vraag eerst telefonisch inschat. Zo’n arts stelt hele andere vragen bij rugpijn. En als een doktersbeoordeling nodig is, lijkt mij de volgende logische vraag: ‘Kan u tot hier komen?’
Er is nog veel werk aan de winkel als we de overgang willen maken van een ‘u vraagt, wij draaien’-systeem naar een systeem waar de patient krijgt wat medisch gezien nuttig en nodig is. Dat is een cultuuromslag die normaal jaren en jaren vergt maar die in de huidige omstandigheden een versnelde leercurve doormaakt.

Verder was het een relatief rustige wachtdienst. Té rustig eigenlijk voor het vijf man sterke team: een secretaresse, een chauffeur en maar liefst drie huisartsen. Hoe lang gaan we nog met man en macht paraat staan voor een tsunami die maar niet komt? Dat is goed nieuws maar tegelijk is het onmogelijk om deze krachtinspanningen vol te blijven houden. Ik verwacht stilaan afslanking van de hoeveelheid mankracht. In de krant lees ik ‘de collectieve adrenaline-opstoot waarmee we de Covid-19-golf te lijf gaan ebt weg. […] De eerste weken waren nog een daad van nationale trots maar nu zijn de wittebroodsweken van de lockdown officeel voorbij.’ Journalisten zouden nog een van de laatste beroepscategorieën in deze samenleving zijn die nog op adrenaline draaien.
Ze vergeten de huisartsen. Wij gaan gewoon door. Maar liever niet met meer volk dan nodig is. Vandaag horen we hoe de lockdown verder gaat, en ik verwacht dat we ook snel – een kleine – afbouw van de medische reservetroepen gaan zien.
Al die containers staan daar nu ook maar onbenut te staan. En voor de koning verwacht ik niet ze ooit nodig te hebben.

Al is de koning ook maar een mens die zomaar Covid kan krijgen, misschien een glas teveel drinkt door al die zelfisolatie, of rugklachten krijgt. Of het Noro-virus. We zouden bijna vergeten dat er nog andere virussen rondwaren op zoek naar slachtoffers. Zo brak ergens in de al zo geplaagde woonzorgcentra nog een Norovirus-uitbraak door. Opgelucht reageerde het personeel: ‘Oef, het is máár Noro!’
Met zin voor humor riep de meldende huisarts de huisartsen op tot een nieuwe variant van het maandthema: “blijf in uw dokterskabinet !” (tenzij ge van wacht zijt, dan moet ge natuurlijk naar de wachtpost !)

Aan alle anderen: #blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en zoals beloofd: de zon is alweer terug???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

Hoog tijd voor een dutje in de hangmat. Een mens wordt moe van al die telefoontjes, wachtdiensten en blogjes.

PS: een huisarts die bij de koning op huisbezoek gaat, dat bestaat ook. Die huisarts was ik ?. Lees maar in dit blogje, geput uit mijn rijkgevulde huisartsenarchieven.

Geplaatst in: Blog

2 gedachten over “#31 dagboek van een huisarts aan het coronafront

  1. Wim Mulder schreef:

    Wat sla je je er goed door heen. Ik heb respect voor je dagelijkse blogs en je mediteren en dan bovendien fietsen en koffie drinken zij het niet in je eigen cafeetje. Ik vind je een kanjer maar dat wist je al. Ik ben ambivalent. Niet meer vooraan in het zorgfront staan maar wel genietend van de tuin, de stilte, het heerlijke concert van de vogels , het mooie voorjaarsweer en de rust m’n psychisch. Blijf ons op de hoogte houden hoe het daar in Turnhout gaat.

Laat een reactie achter bij MartineReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.