* overzicht *

Drie maal is scheepsrecht. Het is zover: ik lijd aan hersenverweking, word dement (dat tiert aan beide kanten van de familie welig) of het is de alcohol.
Het was vandaag de derde keer dat ik aan een corona-shift ging beginnen en er niet moest zijn.
Ik kan het aan het virus wijten dat ons werk helemaal overhoop heeft gehaald: ons werk is rommeliger en minder efficiënt georganiseerd, en ik moet tegenwoordig een stuk of acht agenda’s in de gaten houden om te zien voor welke shifts ik ingeroosterd sta. Als er dan wijzigingen zijn die niet meteen in alle agenda’s doorgevoerd worden, dan gebeurt er dus wat er vandaag gebeurde: alweer stond ik paraat voor een shift die niet op mijn naam stond. Altijd nog beter dan het omgekeerde: ineens telefoon krijgen dat je van wacht bent, zonder dat je ervan wist. Dat overkwam een collega afgelopen dinsdag, en dat is echt naar: je blijft dan de hele avond het gevoel hebben achter de feiten aan te hollen.

‘Martine,’ zo speechte mijn vader plechtig op ons huwelijksfeest, ‘je leeft geprogrammeerd en strikt volgens schema.’
Dat stak.
Had hij niks lievers te melden op dat moment? Misschien bedoelde hij het – zelf boekhouder zijnde – als een compliment?
En behalve dat het stak is het ook niet waar. Als ik zo strikt volgens schema leefde, torste ik niet die eeuwige zeven kilo overgewicht met me mee.
Maar hij had ook gelijk. Ik gedij bij voorspelbaarheid, planning en overzicht. Ik weet graag waar ik aan toe ben.
En deze rommelige Covid-19-pandemie haalt dat onderuit.
Ik heb de agenda’s eens nageteld: het zijn er effectief zeven:
– de praktijkagenda voor raadplegingen
– de praktijkagenda voor huisbezoeken (die we nu voor telefoontjes gebruiken aangezien er toch geen huisbezoeken zijn)
– mijn eigen papieren Moleskine agenda waarin ik overzicht probeer te houden. Tegenwoordig noteer ik daar vooral schrappingen
– de Permamed agenda voor de wachtdiensten. Dat zijn er tegenwoordig ook twee: apart voor de weekwachten en de weekendwachtdiensten
– ‘mijnonlineagenda’ waarin we de infectieraadplegingen en -huisbezoeken voor de containers noteren
– en dan ontvangen we per mail de overzichten van extra call shiften en van bovenstaande planning voor de infectieraadplegingen in de containers. Dit vind ik de onhandigste agenda, want je kunt nooit even checken of je wel de laatste versie hebt.
– oh ja, en dan hebben we nog een gezinsagenda. Die is leeg, dat is dan weer makkelijk.

Om maar te zeggen: het is wat veel en ik mis het overzicht.
Aan de andere kant past een mens zich ook weer snel aan aan grote veranderingen door zich nieuwe routines eigen te maken. Voor mij zijn dit de nieuwe routines sinds de lockdown: de krant lezen, mijn zoon dagelijks skypen in plaats van wekelijks, het journaal kijken, wandelen en deze blog. En dan zou ik nog bijna het aperitief vergeten. Mogelijk bevordert die mijn huidige toestand van hersenverweking, maar ik ga hem daarvoor toch niet laten staan.
Ten eerste omdat de president van Wit-Rusland in al zijn wijsheid heeft besloten dat een flinke scheut alcohol de in- én uitwendige mens beschermt tegen het virus en ten tweede – en veel belangrijker – omdat mijn zoon en zijn lief vanavond een sensationeel aperitief bereid hebben:

Zal ik dan nu maar eens stoppen met over alcohol te schrijven?
Ik beloof u plechtig dat ik vanaf morgen weer over meditatie zal schrijven.
Al ben ik dat morgen waarschijnlijk alweer vergeten.

#blijfinuwkot (tot 3 mei), #wasuwhanden (voor de rest van uw leven), hou u goed en geniet van de zon???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.