#60 dagboek van een huisarts in tijden van corona

* 26 jaar happy in het kot *

Gisteren heb ik ons in onbruik geraakte ochtendterrasje eens opgekuist. Het is een klein houten terrasje achterin de tuin tegen de heg en is daar door de tuinarchitect getekend omdat het de enige zonbeschenen plek in de tuin is in de vroege ochtend. Dat het in onbruik raakte is de schuld van de troep die de notenboom erboven veroorzaakt. Notenbomen produceren echt niet alleen maar noten, hoor. Tuinstoelen liggen altijd bedolven onder vogelpoep en ander boomgerelateerd afval.
Maar gisteren zat ik er dus te genieten op de schoongemaakte Ikea-kuipzeteltjes met krant, koffie en croissant bij de hand. Zo vierden we onze 26e trouwverjaardag.
In de Telegraaf online viel ik op deze cathy kop: ‘Corona dol op kale man met baard’. Haha, Corona en ik houden van hetzelfde, die kale man met baard zat daar naast me keihard te genieten.

‘De enige voorwaarde om gelukkig te kunnen zijn in een buitengewoon huis, is dat je ook gelukkig had kunnen zijn in een doornormaal huisje’ schreef Lize Spit in haar column in dm magazine. Dat schreef ze naar aanleiding van de Netflix serie ‘The World’s Most Extraordinary Homes’ waar ze zich vergaapte aan weelde en luxe. Nu is mijn huis noch een buitengewoon huis noch een doodnormaal huisje. Wel zeker: ik ben er gelukkig. We hebben het er goed. Mega-goed. We hebben een tuin, een terras, bomen die de zon filteren, ik heb een tuinkamer en nu dus ook een zonnig plekje ’s ochtends vroeg. Het geplons in de omliggende zwembaden doet wel eens verlangen naar een frisse duik, maar daarvoor zal ik moeten wachten tot het zwembad in het stadspark weer open gaat.
Ieder lid van dit gezin heeft een eigen kamer met bureau, en een laptop of PC om thuiswerk of schoolwerk te doen.
In de krant lees ik vandaag zorgwekkende cijfers over de groep kwetsbare kinderen: bijna 66% beschikt thuis niet over een omputer en zes op de tien heeft geen tuin. De helft van de bevraagde kinderen durft ook niet buitenkomen door corona, of mag niet naar buiten van hun ouders. 55% zegt zich niet goed in zijn vel te voelen. Zorgwekkend en verdrietig. Een mens moet buiten kunnen zijn en zijn werk kunnen doen.

Ook ik heb het echt nodig om mijn kot uit te komen. Mijn dagelijkse portie beweging kan ik slecht missen. Ik kan me niet voorstellen dat ik al de hele lockdown binnen zou moeten zitten. Of dat ik dat mijn kinderen zou verplichten. Buiten in de open lucht en met genoeg afstand gaan we echt geen Covid oplopen. Jammer dat zoveel mensen daar toch bang voor zijn en hun kinderen kort houden. Dat geeft ruzie en problemen in het kot die vermijdbaar zijn.

En dan heb ik ook nog een essentieel beroep. Ik mág mijn kot dus niet alleen dagelijks uit, ik móet het ook.
Wat betekent dat trouwens zo’n essentieel beroep? Zijn alle andere beroepen dan niet-essentieel? Is dat hetzelfde als overbodig? Het zou mooi zijn als iedereen een essentieel beroep zou kunnen hebben, dat is waardevol. De zogenaamde Bullshit jobs vallen nu door de mand. Geen baan hebben is erg maar een onzinbaan hebben is al even erg.
Aangespoord door wat Maxim Februari vertelde in de podcast ‘Zwijgen is geen optie’ – een ontdekking gisteren tijdens een heerlijke fietstocht – laat ik de steunmaatregelen die de overheid ook aan artsen biedt (ook maar gewoon zelfstandigen die hun inkomsten een pak zagen kelderen) aan me voorbijgaan. Anderen hebben dat veel harder nodig dan ik.

Tijdens die fietstocht ontdekte ik trouwens behalve deze podcast ook twee leuke bivakplekjes om eens een nachtje buiten te kamperen met de kinderen. Zomervakantie afgeschaft? Dan zoeken we het wel dichtbij huis. Met nieuw ontdekte natuurgebiedjes zoals De Ronde Put, De Hoge Vijvers of met Camptoo om een mobilhome te huren kan ik daar prima mee leven.
Al was er ook nog de fijne suggestie van de voorzitter van de wachtpost: in nood kan altijd nog een chalet van de covid-test-drive-in ‘op vraag ingericht worden’ ?.
Vakantiegevoel? Waar een wil is is een weg.

Om de feestelijke dag in schoonheid af te sluiten – al miste ik het felicitatiekaartje dat mijn vader zaliger elk jaar trouw stuurde – trekken we een flesje Cava open en klinken met bubbels op onze bubbel. Dat die nog lang mag bubbelen.

Ondertussen: Blijf afstand houden en uw handen wassen en blijf zoveel mogelijk in uw eigen bubbel.
Maar het allerbelangrijkste: blijf thuis als u ziek bent en laat u testen! We staan paraat. ?

Geplaatst in: Blog

Een gedachte over “#60 dagboek van een huisarts in tijden van corona

  1. Gerry de Wilde schreef:

    Wederom een fijn geschreven verhaal (zoals gewoonlijk). Nog gefeliciteerd met jullie 26e huwelijksdag. En Corona heeft ook voordelen zoals weinig verkeer en een schonere lucht. Ook niet te vergeten meer rust. Groetjes Gerry de Wilde

Laat een reactie achter bij Gerry de WildeReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.