* yes, 69! *

Door het vriendelijke mailtje van een trouwe lezer van dit dagboek die echt dacht dat het dagboek ging stoppen, kreeg ik van de weeromstuit prompt schrijfgoesting.
‘Zo jammer’ was het onderwerp van haar mailtje, en ze schreef: ‘Dag Martine, met veel plezier volgde ik je “corona”-blogje en keek stiekem uit naar een live ontmoeting  met de dappere en erg grappige dokter bij wie ik een mindfulness training zou gaan volgen.’
Het jammere sloeg vervolgens niet op het stoppen van het dagboek maar op haar vakantie waardoor ze niet kon deelnemen aan de training.
Jammer is dus relatief, en die live ontmoeting zal er echt nog wel een keer van komen, maar ondertussen werd ik toch maar blij van dat mailtje en van schrijf-complimenten gaan mijn vingers altijd meteen jeuken. 

Al waren er nog andere aanleidingen om verder te willen schrijven aan deze corona-diaries. Omdat ik achteraf een betere titel had verzonnen voor de voorgaande blog (‘keep calm and carry on’). Goede invallen komen per definitie pas nádat je op de verzendknop hebt gedrukt, herkent u dat?
Of omdat de Nederlandse collega die mijn blog volgt, reageerde dat de terugkeer van het ik-mij-mijn-complex helaas herkenbaar was. Zo jammer dat we weer een illusie armer zijn en de hoop dat we na de pandemie in een betere wereld terecht zouden komen bij het groot huisvuil kunnen zetten.
Er was nog een aanleiding om verder te schrijven: namelijk dat net als overal elders ook in de huisartsenpraktijk de meerderheid van de mensen zich wél netjes aan de regels houdt, en beleefd, vriendelijk en aangenaam is in de omgang. Ik moet ervoor waken een paar rotte appels mijn dag niet te laten bederven. Ik beken dat ik nogal de neiging heb teveel aandacht te laten weglekken naar een paar zeurpieten. De ik-mij-mijners blijven toch uitzonderingen, het helpt om dat voor ogen te houden. (en hoogstwaarschijnlijk ben ik zelf af en toe zo’n vervelende zeurpiet voor anderen – ken uzelve – in dat geval hierbij een nederig aangeboden mea culpa)
Dat is dan meteen een goede insteek voor een vervolg van de corona-blogjes: wat ging er vandaag goed? In welke contacten zat het plezier?

Zonder ambitie om de opsomming van redenen om voort te bloggen volledig te willen maken, zijn er nog twee te belangrijk om onvermeld te laten: een mens houdt niet vrijwillig op bij nummer achtenzestig hè?
En naast al deze redenen, die allemaal heel waar zijn, is de belangrijkste reden dat het dagboek nooit zal stoppen deze: ik kan het schrijven gewoon niet laten.

* De cartoon is van Braaf Varken, De week volgens Bart Schoofs in dm.magazine