welbestede vrije dag

Ze bestaan nog. Plekken in Vlaanderen waar je kilometers kan stappen zonder een levende ziel tegen het lijf te lopen. Oké, één levende ziel dan. Of twee, als ik de man die langs de weg in zijn geparkeerde auto een uiltje lag te knappen meetel, maar dat doe ik niet.
15000 Stappen heb ik vandaag gezet in het Vennengebied. Dat Vennengebied is al een tijdje mijn favoriete wandelgebied, maar in het gebied waar ik vandaag heb gewandeld, was ik nog nooit geweest. Al woon ik al 17 jaar in Turnhout en ligt dit natuurgebied op een boogscheut van mijn achtertuin.
Een fijne ontdekking was het. Ik waande me zowaar in het buitenland. De zon had daar zeker wat mee te maken, alsook het feit dat ik onderweg naar de Vennen via een tijdelijk pontonnetje het kanaal moest oversteken, want de brug was dicht door werkzaamheden. Zo’n pontonnetje begint een beetje te dansen op het water als je erover stapt, wat prompt een oprisping van vakantiegevoel gaf.
Even verderop wandelde een man in een jeansrokje langs het jaagpad en ik kon een grinnik niet onderdrukken toen ik hem voorbij fietste. Niet dat ik hem uitlachte, helemaal niet, hij heeft groot gelijk. Waarom zouden de geneugten van wat frisse lucht tussen de benen het privlege van vrouwen zijn?
De volgende die ik tegenkwam was een visser met mondmasker aan de rand van het kanaal. Net toen ik dacht alle wonderlijke zonderlingen wel gehad te hebben, fietste de Okra-club me tegemoet. Herkenbaar aan hun dubbel hoofddeksel – een pet met daarover een schuin achterover hellende fietshelm – en hun fluohesjes.

Zomaar een woensdag in Turnhout.
Nadat ik mijn fiets stevig aan een boom had vastgemaakt, begon ik aan de wandeling. Waar ik zoals gezegd dus geen levende ziel meer tegenkwam. Gelukkig maar, want zo heb ik het graag. Hoe minder mensen hoe meer vreugd.
En ik had het nodig, het wandelen.
Om te bekomen van een heftig gesprek gisteren: jonge vrouw met zeer agressieve kanker die haar opties kwam verkennen voor als ze ooit heel misschien euthanasie zou willen.
Om te bekomen van mijn boosheid over alweer een nieuwe mail met verzoeken om extra triage- en drive-in-shifts te komen draaien. Niet dat ik boos ben over die mail, maar wel omdat we alweer extra mogen opdraven terwijl we nog steeds niet betaald zijn voor al dat extra werk de afgelopen maanden. Dat Maggie zelf maar covid-testen komt afnemen in de drive-in! Ze is tenslotte ook huisarts. Of niet dan?
Ik merk trouwens dat al die covid-gerelateerde mails steeds langer in mijn inbox blijven hangen voor ik er eindelijk met lange tanden aan begin. Naast niet betaald worden, beginnen de fratsen van de overheid met betrekking tot de adviezen voor buitenlandreizigers mij en mijn collega’s serieus de keel uit te hangen. Het gedraai van de windhaan op een kerktoren toen storm Claire passeerde, lijkt een bedaarde wals tegenover het gedraai van de overheid als het reizigersadviezen betreft. Nog even zo doordoen en de dokters gaan collectief ten prooi vallen aan het chronisch vermoeidheidssyndroom.
En tenslotte had ik de wandeling nodig om te bellen. Ik bel niet graag, maar soms doet een mens daar een goede daad mee en als ik al wandelend kan bellen, vind ik het al een stuk minder erg.

Zo had ik weer een welbestede vrije dag, heb ik toch mijn mailbox maar eens uitgekuist – voor zolang het duurt want na dit blogje zullen er alweer nieuwe richtlijnen zijn – heb ik bij een goed glas dit blogje geschreven en is er straks weer een fijne mindfulnessles.
Note to self: volgende keer wel weer koffietje meenemen op de wandeling. Alsook toiletpapier.

Geplaatst in: Blog

Een gedachte over “welbestede vrije dag

  1. Marg Vlemmix schreef:

    Dat vind ik NIET kunnen, mensen niet betalen voor gewerkte uren, en dan tijdens Corona! Wat moet Belgie doen tijdens een tweede uitbraak?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.