Al heb ik ze alweer een hele zomer lang niet gedragen, die stoere hippe hakkensandalen, toch lukt het me maar niet om er afscheid van te nemen. Keer op keer overleven ze de grote najaarsschoonmaak van mijn kleren- en schoenenkast. Hetzelfde gebeurt elk jaar opnieuw met de robuuste AF Vandevorst laarzen die ik zowel in rood als in zwart bezit. De eerste afgedragen, de laatste nog zo goed als nieuw.
Ik ben aan het opruimen voor de toekomst. Voor mijn simpeler leven in de Eifel.
Ik heb daar geen hakken voor nodig. Wandelschoenen, dát heeft een mens daar nodig. Van wandel-, fiets-, regen-, slaap- en huiskleding ben ik ruimschoots voorzien, en dat zal ik ginder goed kunnen gebruiken. Want het leven zal daar zo simpel zijn dat het uit niet meer bestaat dan wandelen, schrijven, lezen, eten, vrijen en slapen.
Dus ruim ik op. Ik heb veel te veel spullen en tegen dat de Eifeldroom ooit uitkomt – het zal nog niet voor de eerste vijf jaar zijn schat ik zo – moeten onze bezittingen drastisch teruggebracht worden tot een overzichtelijk hoopje bare essentials.
Dat is een oefening op zich. Ik zal mijn Marie Kondo opruim-vakliteratuur er nog eens bij moeten halen, want de theorie van het rillinkje van plezier dat je moet voelen voor je iets mag houden, is wat naar de achtergrond gezakt.
Net als diëten elke dag opnieuw beginnen is, en mediteren ook, zo gaat het ook met dat opruimen: eens in de zoveel tijd ga ik met de grove borstel door mijn spullen, breng zakken vol naar de kringloopwinkel, koop een hele tijd niets meer, en dan sluipt het er weer langzaam in: dat leuke shortje, dat T-shirt dat perfect past op het jeansrokje en oh ja, ook wat blote topjes nodig want wat hebben we het warm gehad deze zomer.
Voor je het weet zit je weer in het straatje van nóg nóg nóg.
Maar ik wil minderen. Pas als de kast zo goed als leeg is, herinner ik me weer hoe blij ik word van opgeruimde kasten. Precies in dit spanningsveld beweeg ik me al mijn hele leven: ik prop het te vol en verlang dan weer naar leegte.
De Eifeldroom ligt zoals gezegd zeker nog een jaar of vijf à tien in de toekomst, maar hij geeft me nu al zoveel energie. Een mooi doel om naartoe te leven. En van opruimen word ik vrolijk. Ondertussen kom ik op adem in kleine stukjes Eifel die ik inbouw in de dagelijkse drukte: op vrije dagen pak ik de fiets en wandel in verstrooide Kempense lapjes patchworknatuur. Op een vlondertje aan een stil vennetje in Winkelsbroek drink ik vandaag een kopje koffie en schrijf een blogje. Zo laad ik mijn batterijen op en kan ik blijven dromen.
En die paar hakken, laarzen en Paul Smith jurk waar ik maar geen afscheid van kan nemen? Ach, die mogen mee. ‘Dat pakt niet veel plaats in’, zoals mijn man als excuus gebruikt bij werkelijk alles wat eigenlijk de deur uit moet, en wie weet, misschien sta ik daar ooit nog in te blinken bij een boekpresentatie. Je weet maar nooit waar zo’n simpel leven toe kan leiden.