In mijn slechtste momenten ben ik een jaloerse misantroop. In mijn beste momenten een oneindig luisterende, empatische, steunende hulpverlener die soms tegen de stroom in tot het einde knokt voor haar patiënten.
De meeste dingen in het leven doe ik het liefst alleen, de lockdown was mijn favoriete seizoen – en versta mij goed, dan heb ik het níet over iedereen die daar zwaar onder geleden heeft of aan gestorven is! – en toch koos ik voor een drukke job waarin mijn kluizenaarsziel geregeld het noorden verliest.

Gelukkig zijn er kunstenaars om deze uitersten te verzoenen. Koen Van Mechelen is er zo één. In zijn Labiomista-speeltuin in Zwartberg, volg ik de kronkelroute doorheen de voormalige zoo tot mijn oog op een tekst valt die zegt dat in de paradox de essentie van de mens schuilt. Of iets in die trant. Ik zal terug naar Labiomista moeten want ik heb er geen foto van gemaakt zie ik nu ik dit stukje schrijf. Een goede reden om terug te gaan.

Afgelopen woensdag had ik een dosis kunst nodig om te bekomen van het Covid-werk dat onze praktijk overspoelt. We hadden combi-tickets voor de expo ‘Wonderful things’ van Tim Walker in C-mine in Genk en Labiomista in Zwartberg. Zonder een greintje fut of animo – het gevolg van veel te veel Covid-werk – trokken we erheen in de indian summer die het land teistert.
Maar al snel bleek dat de tickets die ik maanden geleden geboekt had in tempore non suspecto precies waren wat ik nodig had.
Tim Walkers’ fantasie veegt de onrust in mijn hoofd schoon met de beelden die hij uit zijn camera tovert.
Meer nog dan zijn beelden beroeren zijn woorden me: hoe hij poogt de magie te verklaren die hij met zijn camera op papier tovert, zo werkt voor mij een pen (of een toetsenbord natuurlijk): ‘De camera is een gemoedstoestand. Als je je chaotisch voelt zal het beeld die chaos weergeven. Als je je naargeestig voelt, dan zal het beeld dat ook zijn. Romantiek, mysterieus, ondeugd… de foto is een uiting van je innelijk. Je moet de camera je volledige waarheid gunnen, anders werkt het niet.’
Of nog: ‘Volgens mij is de essentie van fotografie dat je er mensen mee beroert. Dat is waarom we ervan houden – omdat het ons raakt.’
Vervang in deze zinnen camera door ‘pen’ en fotografie door ‘schrijven’ en wonder boven wonder verschijnt daar de magie op papier.

Als vanzelf gebeurt er wat er altijd gebeurt als kunstenaars mijn creativiteit wekken uit de ingedutte sluimerstand die een teveel aan werk veroorzaakt heeft: ik zet me op het eerste beste bankje dat ik in de exporuimte aantref neer en begin te schrijven.
Om van de Covid-drukte in de praktijk te bekomen had ik geen snoep/TV/allenigheid nodig. Kunst was woensdag het medicijn. Kunst.
Als ik vervolgens beelden zie van auto’s met bedden op het dak, tenten opgezet in een bibliotheek, van het iconische zen-beeld van ‘de grote golf van Kanagawa’ en een geheel in het roze geverfde poedelnaakte Beth Ditto, voel ik me helemaal thuis in de wereld van Tim Walker.
Hij laat zijn fantasie de vrije loop, misschien moet ik de mijne ook maar eens serieus gaan nemen.
Dat lukt maar moeizaam zolang mijn werk me blijft opslokken. Maar zo leeg als Covid ons zuigt, zo voedzaam vult kunst dat tekort weer aan. Het kon me niet meer deren dat het veel te warm was, dat de wandeling tussen C-mine en Labiomista langs een vreselijke steenweg liep en bepaald niet het ontspannende tochtje werd dat ik voor ogen had, dat ik ongesteld werd en mijn inlegkruisje helemaal opfrommelde in mijn slip omdat het door de warmte en het zweten niet meer bleef plakken.
Kunst had me weer gered.

De cynische paradox hier is dat de aanpak van de Covid-crisis stilaan de kunstensector dood wurgt.
Hopelijk weten kunstenaars ook deze uitersten te verzoenen, ik heb vertrouwen in hun kracht en creativiteit.