Het was alweer even geleden dat vakkenvullen bij de Albert Heijn mij een droomjob leek. Het ging over en ik dacht er niet meer aan. Maar de laatste tijd begint dit verlangen weer de kop op te steken. Het lijkt me heerlijk: meditatief rekken vullen, de ene doos na de andere opensnijden en potje voor potje, flesje voor flesje, zakje voor zakje ordenen in mooie rechte rijtjes.

Overzichtelijke, voorspelbare rijtjes. Rust en regelmaat uitstralende rijtjes waarin de zaken geordend worden volgens een strikte hiërarchie. Voor chocola van puur over melk naar wit bijvoorbeeld.
Als de chef roept dat het sneller moet, antwoord ik dat hij dan maar wat loon moet aftrekken, want die bevredigende rijtjes schik ik op mijn eigen tempo. Ik ben genoeg opgejaagd in dit leven, ik doe niet meer mee.
Mijn volle aandacht bij de strakke indeling volgens de voorspelbaarheid van houdbaardsdata. Militaire rangschikking volgens kleur en grootte. Ah, hoe bevredigend moet dat zijn.

Sorry, ik liet me daar een momentje meeslepen.
Covid heeft er natuurlijk mee te maken, en de wachtdienstperikelen hadden me meer stress bezorgd dan ik verwacht had.
Dat klaarde gelukkig snel op toen op het laatste nippertje een bereidwillige collega zich meldde die een dienst wou overnemen. Hoera voor lieve collega’s! Een goed teken, en vooral een teken dat we nog niet collectief overbevraagd zijn, er zit nog wat rek op.

De wachtdienst ging voorbij, de heisa waaide over en het verlangen naar ontsnappen luwde weer.
Laat ik nu net vandaag een vacature tegenkomen voor vakkenvuller.