Muts op, sjaal om, dikke fleece aan, hanschoenen (zij gouden wantjes, ik dikke mitaines), schapenvachtje onder de poep op de comfortabele tuinstoeltjes, terrasverwarming aan en dan … tatarataaa van een vers gemixte margarita genieten op het terrasje van mijn tuinkamer met mijn zusje.
Het was helemaal niet zo koud. Bijna mid-december en een aangename 8 graden Celsius. Margarita-time dus. Ik had nog even getwijfeld: Glühwein of toch die cocktail waar ik al zo lang goesting in had sinds ik ‘Sweet Magnolias’ had gebingewatcht op Netflix.
Het werd de cocktail. Glühwein kan altijd nog als het écht koud wordt.
De terrasverwarmer was naar de gast gericht, maar zelf heb ik het echt geen moment koud gehad. Gesprekken verwarmen ook.
De buitenlucht geeft een extra glans aan de gesprekken, en ik wil het onderhand versleten Jan Cruijff – cliché niet van stal halen, maar het verbod op binnen-invités heeft absoluut zijn charmes. Mijn zus had er drie uur in de auto voor over – ze woont niet bepaald naast de deur – maar o wat was het gezellig daar zo saampjes buiten.
De uren tikten voorbij zonder dat we er erg in hadden, en babbelend wikten en wogen we de levens die we nu aan het leiden zijn. Of ze nu op zijn kop staan door Covid, thuiswerk, of een ontslag, dat maakt niet eens uit. Verandering is de enige constante en daar zijn we beiden op ons vijftig-plus best goed in geworden. Meebewegen op de golven van de oceaan die ons meeneemt in de getijden van het leven.

Het is zoals Josse De Pauw vandaag zegt in een interview in De Morgen: ‘Ja, dat eindejaar, dat komt er ook nog bij. Heel je leven loop je van die feesten weg, en nu mag je niet feesten en denk je: o jee, wat gaan we doen?’
Ik weet het antwoord wel. Lekker ingeduffeld margarita’s drinken in de buitenlucht. Prima wat mij betreft.