‘2020 Wordt hét jaar van verder ontwikkelen van mijn mindfulness én van mijn podcast!’, schreef ik op 1 januari 2020 enthousiast met grote letters in mijn nieuwe agenda. Alsof ik even mentaal in beide handpalmen spuugde alvorens het nieuwe jaar met volle goesting en de voeten vooruit in te vliegen.
Maar John Lennon wist altijd al beter toen hij sprak: ‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans.’
Dat al mijn plannen al snel moesten wijken voor een nooit geziene pandemie had ik dan ook nooit kunnen vermoeden die eerste januari. Een stom virusje met een kapsel van piekhaar en de onwelluidende naam SARS–CoV–2 trok een dikke streep door de rekening. Maar dokters zijn doeners. We stroopten de mouwen op, verlegden onze aandacht en energie van richting en gingen het virus te lijf met alles wat we in huis hadden. Mindfulness en podcast verdwenen in de koelkast en verblijven daar tot nader order nog steeds in quarantaine.

Je zou dan ook zweren dat in een jaaroverzicht van het annus horribilis 2020 de pandemie en de bijbehorende lockdown de hoofdrol zouden wegkapen, niet?
Maar nee, zelfs zoiets uitzonderlijks raakte nog vlotjes overvleugeld door een andere gebeurtenis in de staart van dit jaar: mijn ontslag. Beide grote gebeurtenissen van dit crazy jaar veroorzaakt door iets belachelijk kleins: de pandemie door dat virusje, en mijn ontslag door een blogje. Als een grijze vuilniszak voel ik me gebruikt en na bewezen diensten op een onfatsoenlijke en onrechtvaardige manier op straat gezet. Eat that!

In dat blogje stond nog geen fractie van wat er werkelijk was gebeurd en het is frustrerend dat ik daar niet over kan schrijven. Ik sta er nog beduusd naar te kijken hoe dit zich allemaal heeft afgespeeld.
But this too shall pass en ondertussen probeer ik bewust te kijken naar wat wél goed en mooi was dit jaar, of grappig, of hartverwarmend. Want ook dat moeten we niet uit het oog verliezen en hoort in een jaaroverzicht.
De overgang van het ene jaar naar het andere is voor mij traditioneel ook de rituele overgang van de ene papieren agenda naar de andere en brengt zo altijd een moment van reflectie met zich mee. Het ene werkelijk volgeschreven boekwerk moet plaats maken voor een maagdelijk nieuw en nog geheel onbeschreven exemplaar.
Gekker dan dit jaar kan het alleszins niet meer worden. 2020 Was het jaar van virussen en lockdowns, van kerst in de eigen bubbel en zonder familie (maar wel met gezelschapsspelletjes en Home Alone), van oudjaar zonder vuurwerk en zonder vrienden, van avondklok, heel veel zieken en overlijdens en van mensen die hun werk kwijtraakten. Maar ook van hoop en nooit opgeven, doorzetten, van handengeklap en triomf van de wetenschap toen vaccins in recordtempo ontwikkeld werden. Omdat dus niet alles kommer en kwel was, kijk ik nog even terug op dit jaar aan de hand van de vragen die journaliste en blogster Kelly Deriemaeker stelde in haar podcast Werk & Leven, afl 27: ‘De magie van de jaarlijkse terugblik’.

• Wat is je belangrijkste voornemen voor 2021?
  Al zette dat ontslag mijn leven voor even compleet op zijn kop, uiteindelijk moet ik vaststellen dat mijn toekomstige ex-collega’s mij misschien zelfs een groot cadeau hebben gegeven: vrijheid! En daar ga ik iets mee doen: ik gun mezelf een lange time-out deze lente en zomer, want zo’n kans krijg ik nooit meer.
  En die tijd ga ik gebruiken om eindelijk de pelgrimstocht te maken waarvan ik altijd dacht er pas na mijn pensioen aan toe te kunnen komen.
  Daarnaast staat 2021 natuurlijk ook in het teken van de zoektocht naar een fijne werkomgeving. Het wijze advies ‘You Are The Average Of The Five People You Spend The Most Time With’ zal ik daarbij goed voor ogen houden.
• Wat is je woord voor 2020 en waarom?
  Lockdown. Behoeft geen verdere uitleg.
• Hoogtepunten van het jaar
  De wandelvakantie die mijn man en ik afgelopen zomer samen in de Oostkantons maakten. En waar we van de weeromstuit stapelverliefd werden op deze uit ruimte en natuur opgetrokken uithoek van het land.
• Dieptepunt van het jaar: zonder gesprek per whatsapp bericht uit de associatie gezet worden. Ongelooflijk. Maar waar.
• Favoriete boeken van afgelopen jaar: de hele Zeven Zussen reeks die ik met huid en haar heb verslonden, Stefaan Degands ontroerende ‘Dag liefje, met Mila gaat alles goed en ik klungel lekker verder’ en Jessica Pans handboek voor de introvert: ‘Sorry dat ik te laat ben maar ik wou eigenlijk niet komen’. Momenteel ook topfavoriet op de leesstapel in het toilet: ‘101 Manieren om je baas om zeep te helpen’.
  En natuurlijk het zuurdesem-bakboek: ‘Hoe je een brood laat rijzen en verliefd wordt op zuurdesem’ van Roly Allen. Omdat ik ervan droom om echt zelfgebakken brood op tafel te zetten en om de vele wijsheden die de auteur achteloos doorheen het boek strooit.
• favoriete aankopen dit jaar: een degelijke trekking-rugzak en mijn ‘Ticket-to-the-moon’ hangmat: alvast aangeschaft voor de geplande pelgrimstocht. Verder niet echt een aankoop, maar toch: de inrichting van onze bureauruimte thuis. Zo’n fijne werkplek geworden! En dat net voor de lockdown, van perfecte timing gesproken.
  Hebben ook al enorm hun diensten bewezen: al die schapenvachtjes die ik maar blijf kopen, de twee Fermob-tuinstoeltjes en de vuurschaal. Zo zijn er al heerlijke buiten-bezoekjes geweest. Zalige één-op-één gesprekken die mij veel dierbaarder zijn dan de koetjes en kalfjes-praat van grote gezelschappen.
• Favoriete personen van het jaar: mijn man, mijn superkindjes, mijn vriendinnekens, mijn zussen. Erica Vlieghe. Delphine Lecompte. De Oostkantonse vriendschappen die in bloei staan.
• Favoriete inspiratie: de krant. De binnenkant van mijn hoofd.
  Favoriete producten: de Huizinga handcreme die de apotheker per kilo bereidt in de hoop het vel van onze door alcoholgel geteisterde handen te redden. En de ontdekking van de Motte zoute boter van Le President (thanks, Clo!).
  Favoriete apps en websites enzo: Podcast Radio Toneelhuis, de Oak app voor mini ademhalingsbreaks doorheen de dag, uren luisterplezier gehad met het Youtube kanaal van de broertjes Williams, TwinsTheNewTrend (perfect om bijvoorbeeld nachtelijke wachtdiensturen te verzachten als je toch niet kan slapen na het zoveelste telefoontje), alles van het geweldige theater van Studio Orka via podiumaanhuis.be (waar ik nog compagnie Cecilia’s ‘Poepsimpel’ wil zien en Pied de Poule van Studio Orka).
  Tentoonstellingen waar ik van genoten heb: Tim Walker’s Wonderful things in C-Mine in Genk, de overzichtstentoonstelling van fotograaf Stephan Vanfleteren in FOMU in Antwerpen en – momenteel nog te zien – ‘Hurry up and wait’ van Tom Barman in Antwerpen. (Hoe toepasselijk is die titel trouwens voor het tijdperk waar we nu in leven. Al is leven veel gezegd? Voorwaar een ziener, die Barman.)
• Wat vond ik de max dit jaar? De ontdekking van online nascholen: voetjes omhoog, theetje erbij en breien maar terwijl ik wijzer word en puntjes spaar.
• Wat was minder?
  Sta me toe hier te volstaan met: ‘Sometimes the biggest leap I make is leaping out of bed’.
• Wat gaf mij energie? Wandelen, mediteren, schrijven en elke knuffel die ik kreeg.
• Wat vrat energie? Narcisten en ander ongemak. Mensen die toch op reis gingen en testen eisten. De boosheid en frustratie over mijn ontslag.
• Wat was voor herhaling vatbaar? De blogreeks die ik in de eerste lockdown bij elkaar pende. Maar bij een volgende gelegenheid liever over een ander onderwerp. Don’t mention The Virus.
• Waar heb je meer van nodig? Oostkantonse velden en wegen.
• En waarvan minder? Verkeer. Mensen die lak hebben aan de maatregelen. Vooral als die mensen een voorbeeldfunctie hebben. Narcisten en ander ongemak.
• Wat heb ik gerealiseerd? De blogreeks die ik in de eerste lockdown bij elkaar pende.
  Mijn eerste zuurdesembrood gebakken en bijna weer een dekentje bij elkaar gebreid.
• Waar ben ik trots op? Die blogreeks dus én het feit dat ik sinds mijn ontslag nog geen dag verzuimd heb. Dat is nog niet zo vanzelfsprekend als je na je ontslag nog zes maanden moet blijven werken op de plek waar je als een vuilniszak aan de deur bent gezet.
• Waar ben ik blij mee? Alle steun die ik krijg. Dat het goed gaat met mijn gezin en we allemaal nog gezond zijn.
  De vaccins.
  Fijne patiënten, en zo zijn er gelukkig heel veel.
  Mensen die mijn blogjes lezen en er plezier aan beleven.
• Wat wat er tof? Uren en uren wandelen in prachtige natuur tot je hoofd helemaal leeg is en je geest tot rust gekomen. Vuurkorf-gesprekken. De stroom aan zotte memes en foto’s en cartoons in de eerste lockdown. Alle lockdown-humor.
  De witte doktersjas die we dit jaar massaal van onder het stof hebben gehaald. Handig. Duidelijk. Hygiënisch. Maakt ook niks uit wat je eronder aantrekt, dus kledinguitgaven drastisch gesnoeid dit jaar en altijd wandelschoenen aan voortaan. Je weet maar nooit of er een gaatje in de dag valt om even te kunnen wandelen.
• Op welke manier ben ik gegroeid? In de breedte zeker?! Haha, nee hoor, gelukkig niet. In de eerste lockdown kwamen er zeker wat extra corona-kilo’s bij maar ik heb twee uiterst effectieve methoden gevonden om daarmee om te gaan: ik ben in geen maanden nog op een weegschaal gaan staan en heb mezelf sinds vrijdag 18 september op een regime van intermittent fasting gezet: eten doe ik enkel nog tussen ongeveer 11 en 19 uur. Daar ben ik niet altijd even standvastig in – ik klungel ook maar wat aan – maar globaal heeft het twee grote voordelen: het is goed vol te houden en de extra corona-kilo’s zijn er wel af gegaan én afgebleven.
  Al weet ik dat niet honderd procent zeker natuurlijk. Want op weegschalen gaan staan, dat doe ik niet meer, haha.
• Waarin ben ik vooruit gegaan? Loslaten. Noodgedwongen weliswaar, maar ook zo kan een mens vooruitgang boeken.
  Eindelijk gestopt met neurotisch pulken. Mondmaskers hebben zo hun voordelen.
• Wat wil ik echt niet meer voor hebben in het jaar dat komt? Narcisten en ander ongemak.
• Start / stop / improve: waarmee wil ik starten? waarmee wil ik stoppen?: wat wil ik verbeteren? Behalve de evidente zaken (nieuwe job, nieuwe plek) denk ik ook hier graag nog even over na. Als dat oké is voor u tenminste.
• Hoe tevreden ben je over het afgelopen jaar op een schaal van 1 tot 10?
  Van een dikke tien afgelopen zomer naar nu een matig zeseneenhalfje. Al heb ik er het volste vertrouwen in dat dat weer een ferme acht à negen zal worden in de nabije toekomst.
• Waar was er teveel van in 2020 en waarvan vond je dat er te weinig was?
  Teveel virussen en teveel golven. Narcisten en ander ongemak. Teveel haar (resultaat van teveel gerateerde kappersbeurten). Teveel zwerfvuil en vooral het aandeel mondmaskers en bierblikjes daarin.
  Teveel haatmail aan wetenschappers die verschrikkelijk hard hun werk doen.
  Teveel haatberichten op social media in het algemeen, teveel Trump, Teveel wc papier bij iedereen die zich schuldig maakte aan winkelplunderen en te weinig bloem in de rekken toen iedereen collectief aan het bakken sloeg. Teveel skypegesprekken en zoommeetings, te weinig tijd voor afscheid voor zoveel mensen, te weinig knuffels met mijn kinderen (ik durf ze niet goed vastpakken en mis dat echt) en te weinig collegialiteit op het werk.
• Wat was er precies genoeg? Aperitiefjes en ander alcoholisch vermaak om ons af en toe in de vergetelheid te drinken.

Een virus en een blogje bepaalden het verloop van 2020.
Voor 2021 wens ik – onder het motto ‘never waste a good crisis’ – een leuke nieuwe job en blogjes die viraal gaan.
Ik blijf ongestoord plannen maken en zie wel of John Lennon zich nog komt moeien. All’s well that ends well.

Verder eindig ik dit jaaroverzicht graag met u uit de grond van mijn hart dit toe te wensen:
Klungel lustig verder en dwing jezelf nooit tot de volle 100 procent perfectie: 98 procent ‘okay’ en twee opgestoken middelvingers brengen je ook al een heel eind. (*)

En dan stort ik me nu in het feestgedruis en tellen we samen af naar het einde van 2020, een jaar als een flauw afkooksel van life as we know it: DRIE… TWEE… EEN… VUURWERK!!! en DRIE DIKKE KUSSEN !!!!
O nee, toch niet.

_{(* credits: Stefaan Degand resp. Gunter Van Assche op 23/12/20 in zijn recensie in De Morgen van de serie Big Mouth, op Netflix)}